Villa Vanthilt

© © VRT 2010 Bart Musschoot
Tine Hens
Tine Hens Journaliste voor Knack

Van maandag tot en met donderdag om 22.15 op één

Er zijn wetten die even essentieel zijn voor het leven op deze planeet als de zwaartekracht. Een van die wetten is dat alles in de zomer beter wordt, behalve de televisie. Net zoals Newton er ooit in slaagde de zwaartekracht te verklaren, is ook deze wet zeer eenvoudig uit te leggen. Voor de televisie is de zomer immers geen tijd van collectief beterschap, maar wel een van periodieke zinsverbijstering. Alles en iedereen worden dommer. Wat voor de televisie op zich een verbetering is. Domme mensen zijn naar het schijnt gemakkelijkere mensen. Mensen die er niet tegenop zien om bijvoorbeeld – ik zeg maar wat – drie uur lang voor de gesloten deur van een huis te staan met de enige zekerheid dat die deur nooit zal opengaan.

En dus is er nog geen zomer geweest zonder een programma dat poogt de geest van die tijdelijke verdomming op het scherm te brengen. Dat programma verandert al eens van naam, presentator of locatie, maar de inhoud blijft opvallend constant. Enkele gasten mogen vertellen over wat ze gisteren of misschien zelfs eergisteren zoal gedaan hebben. Een liedje geschreven, te veel tatoeages op hun gezicht laten plaatsen, een liedje geschreven en het ook gezongen of – en dat is veruit het favoriete iets – een programma gemaakt. Het liefst op een verwante zender. De zomer is ook op tv een tijd van dikke vrienden onder elkaar en voor altijd. Net zoals verleden jaar is het Marcel Vanthilt die dit olijke gekwaak mag dirigeren tot een concert van het grote niets.

Om de mensen toch het gevoel van nieuwigheid te geven, werd zijn Villa omgetimmerd tot een kermisbarak, inclusief botsauto’s en eendjes. Alleen spijtig dat het schietkraam ontbreekt. Eén keer ging ik op het puntje van mijn stoel zitten: toen Vanthilt aankondigde dat hij een koppel BV’s de ruimte in zou katapulteren. Wat volgde, was een bizar filmpje waarvan ik me vooral de indrukwekkend flapperende wangen van Jan Schepers herinner en waarbij ik met spijt moest vaststellen dat die twee BV’s gordels droegen. Na de uitbouw van de kermisbarak was het geld voor inhoudelijke ideeën blijkbaar op. Voor de vorm werd nog even over de inhoud gepraat om snel te besluiten dat verandering niet altijd beter is. Zolang het volk maar blijft komen.

Het heeft lang geduurd voor ik die mensen voor dat huis begreep. Tot ik de term botéllon of massa-aperitief leerde kennen. Dat is het dus. Welke gek gaat voor een huis staan waar hij nooit binnen mag, zónder dat er fameus gedronken wordt? Niet dat Marcel dat niet goed doet. Marcel is wat men noemt een professional, die walst zich door de grootste leegte heen. Maar het is niet omdat een worst met schimmel nog steeds een worst is, dat hij daarom ook lekker is. Ik herinner me dat mijn ouders vroeger absoluut niet begrepen waarom wij naar zeikprogramma’s als Met Mike aan Zee keken. Uit verveling, vermoed ik nu. Zo’n zomer duurde echt wel lang en die Mike gaf me toch het idee dat er ergens een wereld was waarin mensen altijd vrolijk waren. Toen dacht ik nog dat zo’n wereld iets was om naar te verlangen. Nu weet ik wel beter. Televisie en zomer zijn zoals Bart De Wever en dit land: ze horen niet bij elkaar.

Lees nog meer recensies en bedenkingen in de blog Testbeeld op KNACKFOCUS .BE

Tine Hens

Televisie en zomer zijn zoals Bart De Wever en dit land: ze horen niet bij elkaar.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content