BOMPA MET BALLEN. Geoffrey Enthoven lijmt de generatiekloof met een bescheiden portret van een rebelse tachtiger op vrijersvoeten.

Vidange Perdue **

GEOFFREY ENTHOVEN

MET NAND BUYL, VIVIANE DE MUYNCK, MARIJKE PINOY, MISéE WYNS, LEO ACHTEN

Wie Lieven Debrauwers Confituur nog steeds niet heeft verteerd, valt allicht met geen stokken, knuppels of wandelrekjes nog een bioscoop in te jagen voor een Vlaamse film over krasse knarren, en zeker geen waaraan Confituur-scenarist Jaak Boon meepende. Toch hoeft een film van eigen bodem over senioren géén synoniem te zijn voor een reumatisch schouwspel vol stroperige kitsch. Het bewijs vind je in Vidange Perdue, een bescheiden tragikomedie van Gentenaar Geoffrey Enthoven over een ondeugende tachtiger op vrijersvoeten; meteen de vierde, laatste en origineelste episode uit de VTM-reeks Faits Divers die tot bioscoopfilm wordt gepromoveerd.

Protagonist is de tachtigjarige Julien (Nand Buyl), een alerte veteraan die sinds de dood van zijn vrouw bij zijn bemoeizieke dochter inwoont. Veel joie de vivre valt daar niet te rapen, waardoor Julien zich genoodzaakt ziet nu en dan stoom af te blazen, bij voorkeur door een boze lezersbrief te schrijven, een fles whisky achterover te slaan of een vluggertje te plegen met Mathilde (Viviane De Muynck), de eega van zijn beste copain. Nee, Julien is geenszins het type beaat glimlachende modelbompa dat uit een spotje voor het seniorennet lijkt geplukt, en wanneer hij het bij zijn dochter aftrapt en weer in zijn eigen huis gaat wonen, is het hek helemaal van de dam. Julien blijkt het namelijk goed te kunnen vinden met zijn nieuwe, veertig jaar jongere buurvrouw Sylvia (Marijke Pinoy) die hem leert computeren en zijn eigen potje koken, en die bovendien niet ongevoelig blijkt voor de charmes van de rijpere man.

Ook al doet het thema van de ouwe bok die een groen blaadje lust (en vice versa) wel eens de wenkbrauwen fronsen – het scenario is niet toevallig aan een mannelijke koker ontsproten – en steken de platitudes af en toe de kop op, toch wordt het nooit té melig of kolderesk. Enthoven, die vier jaar geleden debuteerde met het (weliswaar veel minder luchtige) docudrama Les Enfants de l’Amour, houdt zijn handbewogen camera consequent op Julien gericht en die laatste wordt op een aandoenlijke manier neergezet door Nand Buyl, de peetvader van het Vlaamse theater. Bovendien durft Enthoven wel eens buiten de politiek correcte lijntjes te kleuren, vooral wanneer Julien zijn ongenoegen ventileert over de tijd van tegenwoordig.

Het achtste wereldwonder van de zevende kunst is Vidange Perdue geenszins: qua vorm blijft het een tv-film en het einde is ronduit conservatief. Maar er steekt een ziel in, de hoofdpersonages worden niet betutteld als geriatrische kneusjes en Enthoven weet een verhaal te vertellen dat de gimmick overstijgt en goedkoop sentiment, motteballenkitsch en faux realisme achterwege laat. In de plaats krijg je een film met een ziel, humor, en een frisse soundtrack van Tom ‘Lalalover’ Kestens in plaats van overjaarse musicalnummertjes of polonaises.

Dave Mestdach