‘VERBAZEND HOE SNEL JE BIJ PORNOMUZIEK UITKOMT’

‘De tsaar van de drone’, lazen we eens over Daniel Lopatin alias Oneohtrix Point Never. Een alchemist, wordt hij ook wel eens genoemd. Maar het is een gewone jongen, alleen eentje die ongewone muziek maakt, nu voor het eerst met een album op Warp. ‘Het geluid van je vriendin die staat af te wassen in de keuken, dat is voor mij ook deel van de muziek.’

Voor we aan onze face-to-face beginnen, roken we sigaretten op de stoep. Een man wandelt voorbij met een grote hond. ‘Ik kende eens een meisje’, zegt Lopatin, ‘met wie ik wanhopig in bed probeerde te raken. Blond, perfecte tieten, wespentaille. De ideale California girl. Zij had hetzelfde soort hond, het was haar lijfwacht. Man, ik was tot alles bereid om die griet te neuken, maar ik raakte nooit voorbij die rothond.’ Niet de eerste woorden die we hadden verwacht uit de mond van Daniel Lopatin, een man die met zijn conceptuele, experimentele, op versnipperde samples en synthesizerdreunen gebaseerde klankgeknutsel niet het soort muziek maakt waarmee je indruk maakt op de meisjes. Maar het gaat de goede kant uit: ‘Je kunt mijn liedjes tegenwoordig zelfs meeneuriën.’

Je nieuwe album R Plus 7 is je eerste voor Warp. Een label waar je van nature thuishoort?

DANIEL LOPATIN: In elk geval een label waarmee ik opgegroeid ben! Autechre was heel belangrijk voor me, net als Broadcast. Ik ken ze al een tijdje, de jongens van Warp. Heel rustige, beheerste mensen, niet zo geschift en grootsprakerig als ik. Gelukkig maar, want toen ik mijn demo’s liet horen, leken die nergens naar. Ik heb deze plaat aan de piano gemaakt, heel intuïtief. In embryonale vorm waren het slechts melodische ideetjes, niet meer dan instrumentale droedels, eigenlijk. Anders vormen mijn samples een structuur waarrond de melodie opgetrokken kan worden. Maar nu zat ik daar als Elton John aan de piano, te… componeren! (lacht) Daar werd ik behoorlijk onzeker van.

Waarom dan de ommezwaai?

LOPATIN: Ik zat al te lang vastgeroest in dezelfde, informele procedures: niet 100 procent experimenteel, maar ook niet helemaal muzikaal. Ergens daartussenin had ik een comfortabel nestje gebouwd, té comfortabel. Deze plaat kwam er los uit de pols, zoals een cowboy die vanuit de heup schiet. Daarom is ze minder experimenteel. Experimenteren betekent voor mij: een idee in de wereld loslaten en zien waar het buigt of waar het breekt. Het is uitdagen, spelen met het onbekende en het onzekere.

Terwijl R Plus 7 je meest uitnodigende album tot nu toe is.

LOPATIN: Je kunt sommige liedjes zelfs meeneuriën. (lacht) Het is ook mijn meest persoonlijke plaat, een oprechte weergave van hoe ik muziek hoor en ervaar. Wanneer we een cd opleggen, idealiseren we wat erop gebrand staat als muziek. Maar wat met het geluid van het openslaande doosje, het cd-schuifje dat dichtgaat, het zoemen van de laser? Dat kun je toch niet losdenken van de hele ervaring? Hetzelfde geldt voor je vriendin die in de keuken staat af te wassen, of de dingen die je niet hoort omdat je telefoon gaat, of omdat je plots door een herinnering overvallen wordt. En het volgende moment zit je er helemaal in, heeft de illusie je te pakken. Die hele heen-en-weerbeweging, inclusief ‘externe’ factoren: dát is complete muziek.

Veel artiesten testen hun muziek in de auto, om te controleren of ze bestand is tegen ‘externe’ factoren.

LOPATIN: Om te horen of de muziek overal doorheen snijdt, wil je zeggen. Want dat is popmuziek: zodanig gemixt dat ze alle andere geluid elimineert. Pop is heel gewelddadig, there’s nothing more intruding. Ik heb mijn plaat ook in de wagen beluisterd, terwijl ik met Sigur Rós op tournee was. Ik kon niks van de stille passages horen en sloeg helemaal in paniek. Tot ik de studiotechnicus opbelde. Hij zei: je hebt een plaat gemaakt met de dynamiek van klassieke muziek, ingekapseld in popmuziek. Samen vormen ze een symfonie, een vloeibaar geheel. Als dat niet mooi is? (lacht)

Je begeeft je wel vaker op popterrein: remixes voor Nine Inch Nails, Lindström en Clinic, meespelen op Ducktailsplaten…

LOPATIN: Ik speel graag met stemmen. Wanneer ik iets remix, is het me om de zanger te doen. Of om de kick, het leerproces. Voor Lindström heb ik enorm veel bewondering, zijn laatste plaat was pure prog, een utopie van elektronische muziek. Tegen Nine Inch Nails kon ik moeilijk neen zeggen. Komaan: Pretty Hate Machine, Fragile? Geweldige platen. Een namiddag spenderen met Trent Reznors stem en die iconische pianolijnen, how lucky can I be? En de jongens van Ducktails zijn mijn maatjes, en als je vrienden je uitnodigen om samen stoned te worden en wat synthesizer te spelen, dan doe je dat gewoon.

Als je zo dol bent op stemmen, waarom heb je dan nooit een vervolg gebreid aan je Returnal-versie met Antony Hegarty?

LOPATIN: We zijn ermee bezig. Normaal gezien deze winter zou het ervan moeten komen. Ik adoreer Antony, met hem samenwerken aan muziek is een droom.

Hoor ik in Chrome Country een kinderkoor?

LOPATIN: Een synthetisch kinderkoor uit een oud keyboard, vol standaardgeluidjes die vooral in reclames toegepast worden. Het ‘koor’ is zo’n typisch geluid waarmee in sf en fantasy drama opgewekt wordt. Ik vind die ersatzgeluiden grappig, ze kloppen niet echt en zijn daarom des te aangrijpender. Net zoals we monsters in oude films op een bepaalde manier griezeliger vinden dan de perfect vormgegeven digitale versies van nu.

Je hebt onlangs voor Sofia Coppola’s The Bling Ring je eerste filmsoundtrack gemaakt. Fijne ervaring?

LOPATIN: Ik heb daarvoor samengewerkt met Brian Reitzel, we waren als mister Miyagi en de karate kid. Het was een goede leerschool, waarin ik al mijn vooringenomen ideeën over hoe een beeld te versterken en te ondersteunen heb moeten herzien. Het kantelpunt was een seksscene, véél moeilijker dan ik dacht. (lacht) Verbazend, hoe snel je bij pornomuziek uitkomt, zelfs al doe je nog zo je best om elke cheesy valkuil te vermijden.

Ben je nog ergens geraakt met je ideale California girl?

LOPATIN: Op een dag belde ze me op. Om te vertellen dat ze afscheid genomen had van haar hond – he went to a special place, om het in haar woorden te zeggen. Maar toen had ik een vriendin. Zonde, ze heeft haar kans gemist. (lacht)

R PLUS 7

Uit op 30/9 via Warp.

DOOR JONAS BOEL

Daniel Lopatin ‘VOOR DEZE PLAAT ZAT IK DAAR ALS ELTON JOHN AAN DE PIANO, TE COMPONEREN! DAAR WERD IK BEHOORLIJK ONZEKER VAN.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content