Vele hemels boven de zevende

‘De vuile was buitenhangen.’ ‘Elk huisje heeft zijn kruisje.’ ‘Luister naar jezelf.’ ‘Het leven is wat je er zelf van maakt.’ Het zijn niet toevallig de grootste clichés die het best passen bij Jan Matthys’ adaptatie van de bestseller waar Griet Op de Beeck in 2013 mee debuteerde. Net als de Vlaamse schrijfster toont de regisseur van tv-series als Quiz Me Quick en In Vlaamse velden zich bekwamer in het breed uitsmeren van sentiment dan in het etaleren van enig stilistisch vernuft. Matthys zet Op de Beecks verhaal over vijf met elkaar verbonden mensen, die elk op hun manier enorm veel moeite hebben met het bestaan, in beeld alsof film géén kunstvorm is en het volstaat om personages correct te belichten terwijl ze hun hart staan te luchten, of dat net ostentatief níét staan te doen. Show, don’t tell, krijgen schrijvers weleens als advies mee. Of dat altijd juist is, valt te betwisten, maar wanneer zelfs filmmakers er Tell, don’t show van maken, is het einde van de cinema in zicht. In Jan Matthys’ geval is het resultaat in ieder geval twee uur lusteloos gezeur over gevoelens. Bijna even erg als de boeken zelf, maar het duurt gelukkig iets minder lang. Hoewel twee uur ook niet bepaald kort is voor een drama dat koste wat kost wil bewijzen hoe hoogsensitief het is.