VEEL KUNST WEINIG KASSA

Prijsbeest 'Uncle Boonmee who can recall his past lives'

Wat een verschrikkelijk festival: geen enkele idiote Amerikaanse blockbuster in het officiële programma, weinig of geen overbetaalde en ondergetalenteerde Hollywoodsterren op de rode loper en een Gouden Palm voor – gaat u er even bij zitten – een Thaise film met louter artistieke aspiraties! Jawel, kunstzinnigheid was troef op de 63e editie van Cannes. Een terugblik op de trends en tien favoriete films.

trendSPOTTING

Wat al bleek uit de selectie met uitzonderlijk veel competitiefilms die nog geen Belgische distributeur hebben, werd met klem door het palmares bevestigd: de kloof tussen wat in twaalf dagen in mei in het officiële programma van Cannes wordt getoond en wat er de rest van het jaar het reguliere bioscoopcircuit haalt, wordt alsmaar groter. De exploitanten en distributeurs die naar de Rivièra afzakken om de films te ontdekken die de komende maanden aan de kassa het mooie weer moeten uitmaken, hadden dit jaar niet veel te vieren.

Voor de rest moest ook ’s werelds grootste filmfestival zich aanpassen aan de grondige evoluties in het bekijken en verspreiden van films. Hoe exclusief kun je de première van de openingsfilm Robin Hood nog noemen als Universal die film dezelfde dag al in de meeste territoria in roulatie brengt? Een van dé evenementen van deze editie was de namiddagvertoning van de integrale driedelige tv-film Carlos van Olivier Assayas, maar dezelfde avond was het eerste deel al te zien op de producerende tv-zender Canal +. En Jean-Luc Godard, die vanuit zijn Zwitsers laboratorium met les nouvelles images blijft experimenteren, gooide Film Socialisme al op het internet de dag van de eerste vertoning in Cannes. Nog beter: weken eerder had Godard zijn zelfverklaarde afscheidsopus al gecondenseerd tot een vier en een half minuten durende preview op You Tube.

Godard is lang de enige niet die de nieuwe technologieën en platformen gretig omarmt. Films gedraaid met digitale camera waren geen bijzonderheid meer tijdens deze 63e editie, die uitpakte met twee films gemaakt met het over een videofunctie beschikkende Canon EOS 5D Mark II fototoestel. Quentin Dupieux draaide er Rubber mee, een filmpje over een seriemoordende autoband die de Californische woestijn onveilig maakt. En in La casa muda maakt de Uruguyaan Gustavo Hernandez optimaal gebruik van de beperkingen van dit digitale toestel om in één sequentieshot van tachtig minuten een claustrofobische nachtmerrie te creëren .

Enkele filmmakers tonen socialenetwerksites, chatten en webgames dan weer als een bron van huiver en zelfvernietiging, zeker voor de gekwelde adolescent. In Chatroom, het bizarre Britse uitstapje van The Ringauteur Hideo Nakata speelt Nowhere Boy Aaron Johnson een manipulerende bad boy die een andere adolescent op de chat tot zelfmoord drijft. Geen J-horror maar www.horror. Virtuele terreur is ook aan de orde in L’autre monde van Gilles Marchand, waarin een gotische bimbo (Louise Bourgoin) een jong ventje (Grégoire Leprince-Ringuet) in haar even fatale spel lokt. Doodsverlangen bij jongelui hoeft trouwens niet noodzakelijk aan nieuwe technologische impulsen gerelateerd te zijn. Des filles en noir van Jean-Paul Civeyrac kadert de zelfmoordobsessie van twee jonge meisjes in een meer klassieke romantische traditie.

Lees alle Cannesrecencies van Patrick Duynslaegher en Dave Mestdach op FOCUSKNACK .BE

Door Patrick Duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content