KERMIS DER IJDELHEID – Voor de macht en glamour van Hollywood heeft Vanity Fair nooit zijn glossy neus opgehaald. Een reeks puike artikels uit het blad geeft met veel brio een inzicht in het tot stand komen van enkele onsterfelijke films.

Penguin Books

338 blz. euro16

Het gereputeerde maandblad Vanity Fair is vooral bekend om zijn prachtige portretfotografie – met dank aan Anne Leibovitz en co – en om zijn artikels over beroemdheden uit de politieke en culturele wereld. Zo glans- en kleurrijk als het highsocietytijdschrift eruitziet, zo sober is Tales of Hollywood: een paperback zonder één foto, laat staan een filmbeeld.

Maar om Penguinstichter Allen Lane te parafraseren: voor de prijs van drie pakjes sigaretten krijg je wél een bundel kwaliteitsartikels. De stukken, geplukt uit de laatste tien jaar van het tijdschrift, zijn met bijzonder veel inzicht en autoriteit geschreven en zijn heerlijk entertainend. En omdat de meeste films in deze compilatie van making of-artikels uit het glorieuze tijdperk van de oude studio’s of uit het Nieuwe Hollywood van de jaren 70 stammen, krijg je een fascinerende insiderblik op een stukje culturele Hollywoodgeschiedenis.

Over de keuze van de films – van legendarische klassiekers tot commerciële flops – kan gediscussieerd worden. Het stuk over Tommy, Ken Russells excessieve verfilming van de rockopera van The Who, lijkt bijvoorbeeld vooral om het gulle proza van James Wolcott te zijn gekozen. Naast een boeiend stuk over de zoektocht naar de volledige versie van Orson Welles’ geamputeerde The Magnificent Ambersons en een mooi portret van Nicholas Ray via de James Deanfilm Rebel Without a Cause, kun je de meeste films echter samenvatten als een artistiek huwelijk tussen Hollywoodwaanzin, egomanagement en de glorie van het vakmanschap – met All About Eve, The Best of Everything en Sweet Smell of Success als winnaars.

De met rake anekdotes en commentaar van cast en crew opgesmukte verhalen over Cleopatra (‘ The toughest three pictures I ever made‘, dixit regisseur Mankiewicz) en de Gore Vidalverfilming Myra Breckinridge (een disaster piece, maar ook heerlijke campy cultkitsch) spannen de kroon qua groteske schandalen en verkeerde beslissingen. Maar nooit betrap je de auteurs op cynisch leedvermaak, wél op een scherpe pen, een zin voor menselijke intimiteit en een journalistieke flair voor onvergetelijke Hollywoodverhalen.

Luc Joris