1 Waarom is je hoofdrolspeelster een papierkunstenares en geen tekenares, zoals jij?
Vanessa Oostijen: Papiervouwen heeft veel met fragiliteit en fijnzinnigheid te maken, en met vooruitdenken. Aangezien de grote levensvraag van mijn hoofdpersoon is welke kant ze op moet, is dat een ideale bezigheid voor haar. Ze heeft sturing nodig en wil weten hoe ze moet leven. Wie – ik zeg zomaar iets – een fluitketel wil vouwen, moet vooruit kunnen denken, en dat ook nog eens in de juiste volgorde. Tekenen is helemaal anders. Als ik een panda teken, speelt dat niet. Het modehuis Hermès doet best wel veel met papierkunst, dus dat kwam ook goed uit. En het is gewoon heel erg mooi. Ik zou willen dat ik het beheerste.
2 Ik vind Tussenruimte een heel on-Nederlands boek. Kun je daar in komen?
Oostijen: Dat zei mijn uitgever ook al. Zelf lees ik graag experimentele literatuur. Misschien heeft het daar wel mee te maken. Het is alvast geen psychologische roman. Ik wilde een boek schrijven vol verbeelding en sfeer, over filosofie en magie. Het is een zoektocht van een creatieve geest, en dat was het voor mij ook. Ik heb geen schrijfschema gehanteerd en was net zo nieuwsgierig hoe het af zou lopen als de lezer dat allicht zal zijn. De scène waarin twee diepgevroren en gevilde hazen opgelikt worden door een hond was mij ook een raadsel, maar ze moest er wel in. Het duurt wellicht langer om uit te leggen waar dit boek over gaat dan om het te lezen, maar toch een poging: over de vraag of er een groter bewustzijn is, of een groter iets, dat ons een bepaalde kant op stuurt. Waarom doen we wat we doen? Zijn we poppetjes die hun eigen handelen niet kunnen sturen?
3 Is je roman een ode aan het onbeheersbare leven?
Oostijen: Ik heb het speciaal voor de coronacrisis geschreven, inderdaad. (lacht) Voor mij voelt het leven ook echt onbeheersbaar. Ik laat iemand in het boek zeggen dat we ons geen stelligheid kunnen permitteren. Ik meen dat. Er zijn heel veel processen waar we geen invloed op hebben. Zijn we vandaag in de greep van een werkelijk gevaar of alleen van een idee? We weten dat niet. Voor mij is dat een troostende gedachte. We bevinden ons in de tussenruimte, de plek waar we ons kunnen overgeven aan de schoonheid van muziek en kunst.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
