Douglas Firs ging zijn nieuwe plaat opnemen in The Wilco Loft in Chicago, het hoofdkwartier van ’s werelds meest geliefde alternatieve americanaband. Maar daarvoor had de Meisenaar er al een maand lange roadtrip door de VS op zitten. ‘Onderweg zijn en dingen uitvissen, blijkbaar moest ik dat doen.’
‘Ik moest dringend iets van Amerika zien’, zegt Gertjan Van Hellemont, de 27-jarige jongeman achter Douglas Firs. ‘Ik was er nog nooit geweest, en na mijn eerste plaat kwam zowat iedereen me vertellen hoe Amerikaans geïnspireerd ze was.’ Dat, lieve lezers, is waarom Van Hellemont een roadtrip ondernam doorheen the great wide open, een pelgrimstocht die de inspiratie vormde voor zijn tweede langspeelworp The Long Answer Is No. Maar met ‘neen’ nemen wij uiteraard geen genoegen.
Het was dus op voorhand de bedoeling dat die trip als inspiratie ging dienen?
GERTJAN VAN HELLEMONT: Voor een groot deel wel, ja. De muziek waar ik naar luister, de boeken die ik lees, wat me inspireert, is overwegend Amerikaans. Dus leek het me maar logisch eens ter plekke poolshoogte te gaan nemen.
Je bent niet alleen poolshoogte gaan nemen.
VAN HELLEMONT: Neen, samen met drie vrienden. We zijn van Brussel naar San Francisco gereisd, van daar langs de westkust naar Montreal en dan terug naar huis. Een deel van de reis hebben we impulsief aangevat, maar als rode draad hadden we wel enkele concerten geregeld. ‘We’, dat waren ik, Bram Vanparys – The Bony King of Nowhere -, zijn vriendin Cleo en drummer Jan Dhaene.
Hoe werden jullie als Belgische americanaliefhebbers onthaald door Amerikanen?
VAN HELLEMONT: Stel je er vooral niet te veel bij voor. Meestal speelden we in het voorprogramma van een lokale band, die soms verbluffend goed bleek. Dan word je wel met de neus op de feiten gedrukt. De lat ligt ginds ontzettend hoog. Zo speelden we in een club waar na ons een meisjestrio moest optreden. Een soort engelenkoortje, heel puur, met een cello erbij. Die klonken zó goed, en dan kun je niks anders denken dan: ‘Wat is de meerwaarde van wat we hier komen doen?’ Uiteindelijk is die muziek daar uitgevonden, snap je? Op zo’n moment moet je onthouden dat wij het puur uit liefde voor de muziek doen, niet uit arrogantie. Achteraf hebben we nog lang met die meisjes staan babbelen, en zelfs samen gezongen, op de parking. Vooral voor Bram was het een ontdekking dat de mensen ginds aanvaarden dat wij daar ‘hun’ ding komen doen. Die meisjes doen nu zelfs mee op zijn nieuwe plaat.
Bram heeft zijn nieuwe plaat in de VS opgenomen met lokale muzikanten, maar zal wel toeren met een band van hier, waar jij ook deel van uitmaakt. Hoe vreemd is dat?
VAN HELLEMONT: De plaat en de liveshows zullen twee verschillende werelden zijn, zoveel is duidelijk. Voor Bram vertrok, hebben we de songs gerepeteerd. Hij was dus ingespeeld, maar de band die op de plaat speelt niet. Ik heb het afgewerkte album nog niet gehoord. Maar zoveel maakt dat niet uit: Brams liedjes zijn vrij traditioneel, dus vrij voor interpretatie. Komt goed! (lacht)
Wat is je uiteindelijk het meest bijgebleven van de hele trip?
VAN HELLEMONT: De natuur. Mount Hood, bijvoorbeeld, in de puurt van Portland, heb ik rechtstreeks in een song gegoten. Je ziet die berg van ver opdoemen, maar als je dichterbij komt, blijkt er een meer voor te liggen. Mirror Lake, dat de hele berg weerspiegelt. Echt imposant.
Moet je voor imposante, inspirerende bergen helemaal naar de VS?
VAN HELLEMONT: Neen, niet echt. Minstens de helft van de inspiratie heb ik opgedaan toen ik weer thuis was. Amerika was het beloofde land voor mij, dus ik was op voorhand een beetje bang voor een teleurstelling. Pas toen ik weer ik België was, besefte ik wat ik daar had en hier mis: anonimiteit, vrijheid en openheid. Volgens mij heeft het iets te maken met de leeftijd van het land. Amerika is erg jong, ze zijn nog steeds aan het bouwen. Hier ademen we een stuk geschiedenis en putten we continu uit het verleden. De States hebben in zekere zin minder grenzen die al vastliggen.
Je hebt deze vraag al eerder gehad, maar ik stel ze toch nog eens: is Douglas Firs nu een band of een alias?
VAN HELLEMONT: Voor mij is Douglas Firs een personage, maar sommigen van mijn vrienden die hun cd’s alfabetisch rangschikken, zetten mijn albums bij de d. Ik zet ze bij de f. Wat in principe betekent dat het een alter ego is. Mijn broer zet ze ook bij de d. Ik weet het soms zelf niet.
Zou je je muziek kunnen uitbrengen als Gertjan?
VAN HELLEMONT: Dat is geen goed idee, denk ik. Voor niemand. Tenzij je aan The Voice wilt meedoen. (lacht)
Ik herinner me uit dat programma nochtans een Vlaamse cowboy die het ver geschopt heeft. Waar komt jouw fascinatie voor americana vandaan? Is die met de paplepel ingegeven?
VAN HELLEMONT: Volgens mij heb ik helemaal niet zo’n grote fascinatie voor Amerikaanse muziek. Ik ben er toch niet bewust mee bezig. Een goede song is een goede song, ik sta er niet zo bij stil hoe die precies voor de buitenwereld moet klinken. Het is wel zo dat ik vroeger van Samson & Gert meteen ben overgestapt naar Tom Petty en Bonnie Raitt, de muziek die mijn vader op cassettes zette. Later zijn daar dingen als The Band en Little Feat bij gekomen. Een Backstreet Boys-periode heb ik dus nooit gehad.
Je bent na je Amerikaanse trip ook een week songs gaan schrijven in Italië, bij onze huiscolumnist Paul Baeten Gronda dan nog. Hoe kwam je daar terecht?
VAN HELLEMONT: Via mijn broer, die pianist is in mijn band en een goede vriend van Paul. Ik vond mijn draai niet toen ik thuiskwam van de States en ik zat vast met een aantal songs. Mijn broer had er iets over laten vallen tegen Paul, en die was zo vriendelijk om me uit te nodigen. ‘Je ziet de Alpen van hier, als dat je iets lijkt, kom maar af’, mailde hij.
Je had een imposante berg nodig?
VAN HELLEMONT: Er zit veel melancholie in de plaat, en er bestaat geen meer onbestemde of ongrijpbare emotie dan melancholie. Onderweg zijn en dingen uitvissen, daar gaat de meerderheid van mijn songs over. Ik moest dat blijkbaar letterlijk doen om die melancholie helemaal te bevatten. En Pauls vriendin kan ongelooflijk lekker koken – ook een pluspunt.
THE LONG ANSWER IS NO
Uit via V2. Douglas Firs presenteert zijn nieuwe album op 10/2 in de Minard, Gent, en op 11/2 in de AB, Brussel. Alle info: democrazy.be en abconcerts.be
DOOR JONAS BOEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
