POLITIEK VOOR POPCORNVRETERS. Een Popcornthriller die politiek noch filosofie schuwt? geen paniek: de hoofdfiguur is een stripheld en de explosies worden niet vergeten.

V for Vendetta ***

JAMES MCTEIGUE

MET NATALIE PORTMAN, HUGO WEAVING, STEPHEN REA, JOHN HURT, STEPHEN FRY

‘People should not be afraid of their governments, governments should be afraid of their people’, luidt het motto van V, de gemaskerde en gecapete (anti)held uit dit ongewone wraakepos. Meteen weet je dat dit méér is dan de zoveelste op het grote scherm gekwakte comic voor mensen die comics lezen te moeilijk vinden. V for Vendetta, geregisseerd door debutant James McTeigue onder auspiciën van scenaristen Andy en Larry ‘The Matrix’ Wachowski, schuwt immers netelige politieke noch moeilijke filosofische thema’s.

Centraal in het verhaal, naar de gelijknamige graphic novel van Alan Moore, staat de mysterieuze V, een verminkte rebel met masker en cape (van stem en postuur voorzien door Hugo ‘Agent Smith’ Weaving) die een eitje te pellen heeft met de fascistoïde regering die Londen in haar greep heeft. Om het regime omver te werpen kijkt V niet op een dynamietstaafje meer of minder – geen wonder dat zijn methodes nogal wat potentiële medestanders afschrikken. Zo ook het brave burgermeisje Evey (Natalie Portman), dat wel sympathiseert met V’s anarchistische filosofie maar zich minder kan terugvinden in zijn bommencampagne. Tot V haar het leven redt, waarna ze langzaam tot guerrillera muteert.

De Wachowski’s (die produceerden en de final cut monteerden) tekenen hiermee voor een van de meest bizarre, socio-politiek beladen en controversiële blockbusters van het jaar. Aan frappante scènes geen gebrek, met als memorabelste momenten de Abu Ghraib-achtige folterscène waarin Portman wordt kaalgeschoren en de subversieve slotact op Trafalgar Square. Maar wat V for Vendetta zo ongewoon maakt is de manier waarop cartooneske popcorn-kitsch wordt gekoppeld aan socio-politieke sérieux. Citaten van Baudrillard worden doodleuk naast karamellenverzen geplaatst, terwijl mantel- en degenacrobatieën worden afgewisseld met existentialistische terzijdes over identiteit, burgerzin en verzet. Je kunt het pedante onzin vinden, maar wij zien het Bat-, Spider-, Super- en alle X-mannen in hun spandexpakjes nog niet zo gauw doen. Wat de film ontbeert aan visueel vernuft – McTeigue is duidelijk niet ’s werelds beste actie-regisseur en de talloze close-ups van V’s masker en het literaire toontje dreigen wel eens te vervelen – wordt ruimschoots goedgemaakt door een in Hollywood zeldzaam geworden lef en een overvloed aan gedurfde ideeën. Eén ding is zeker: veel popcornthrillers over anarchistische terreur zul je dit jaar niet te zien krijgen, laat staan één waarin de gemaskerde rebel van dienst een Londense treincoupé en The Houses of Parliament opblaast.

Dave Mestdach