Vrijdag 27/12, 23.45 – Ned 2. Arnaud Desplechin, FR 2008
Nee, het is niet allemaal peis en vree met Kerstmis. Toch niet bij de Vuillards in Roubaix. Junon en Abel (Catherine Deneuve en Jean-Paul Roussillon) kregen in de jaren 1960 twee kinderen, Joseph en Elizabeth. De kleine Joseph leed aan een zeldzame ziekte. Alleen een beenmergtransplantatie kon hem redden. Omdat zijn zus niet geschikt was als donor verwekten de ouders een derde kind, Henri. Maar ook hij kon niets voor zijn broer doen, die op zijn zesde overleed. Later werd nog een vierde kind, Ivan, geboren. Henri werd door zijn moeder afgewezen en zijn zus koesterde alleen nog haat jegens hem.
Die info krijgt u bij het begin al mee van regisseur Desplechin. Wie een beetje met diens cinema – Jimmy P., Rois et reine, La sentinelle – vertrouwd is, weet dat je daarop geen traditionele vertelling moet verwachten, ook niet in een kerstverhaal.
De kinderen zijn ondertussen groot – er zijn al kleinkinderen – en de Vuillards brengen de kerstdagen samen door. De verstoten Henri (Mathieu Amalric) heeft vijf jaar zijn familie niet gezien maar is er nu, samen met zijn nieuwe vriendin Faunia (Emmanuelle Devos), op uitnodiging van zijn neefje Paull. Elizabeth (Anne Consigny) en haar moeder Junon zijn daar bepaald niet mee opgezet. Ivan is ondertussen getrouwd met Sylvia (Chiara Mastroianni).
Ook in deze sociale schildering à la Chabrol zet Desplechin in op een versplinterde vertelstijl. Zo krijgen ook Devos en Mastroianni een apart hoofdstukje, worden diverse verhalen afgewisseld om een beter inzicht te krijgen in de personages en de situatie. Maar nooit verliest Desplechin het hoofdverhaal uit het oog: ook Junon blijkt ernstig ziek en kan alleen gered worden door een beenmergtransplantatie van een familielid.
Weinig films kunnen tippen aan Bergmans Fanny och Alexander als het op de ideale kerstfilm aankomt, maar de geest van de grote Zweed zweeft ook door deze Conte de Noël, een romaneske en cinematografisch inventieve kijk op een excentrieke artistieke familie. Diep onder het familiale moeras waarin iedereen lijkt weg te zinken, schuilt er een warm sprookje.
Desplechin wordt wel eens de Mazarin van de Franse auteursfilm genoemd, een sluwe vos die films draait om kwaad te spreken over zijn voormalige vriendinnen, zijn land, zijn familie, of zichzelf. In Un conte de Noël kun je in Henri makkelijk een alter ego van de regisseur zien – ook Desplechin groeide op in Roubaix. Zolang als hij dat met zoveel cinematografisch vuur doet, hoor je ons niet klagen.
LUC JORIS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
