Gert Jochems ging op zoek naar meer nacht in zijn werk en kwam uit bij haarscherpe seks, met veel dolende zielen tussen de sm-taferelen en opblaaspoppen, en nauwelijks contact.
GEZIEN OP GERT JOCHEMS, S, FOMU, ANTWERPEN, TOT 27/1
Een parochiezaal, een gordijn, een ouderwetse balustrade: met zulke props zit je in een wip in andere sferen. Voeg daar een vrouw bij die naar alle waarschijnlijkheid meestal een man is en je hebt het begin van een onwaarschijnlijk verhaal. S, of de seksreeks van Gert Jochems, heeft heel wat te bieden, wij kozen voor deze foto om de wat oudere man in het donkere pak. Zou wat hem drijft liefde zijn? Zou de gelijkenis met niet nader genoemde personen van koninklijken bloede toeval zijn? Willen we weten waarover het gesprek tussen hem en Fabio(la) gaat? Niet per se. Maar deze waardige feestzaalbezoeker voegt wel humor toe aan een verder niet zo lachwekkende expo over seks in Vlaanderen. Gert Jochems groef zich een weg naar de donkere krochten van smachtende medemensen en kwam boven met foto’s die weinig aan de verbeelding overlaten. Wat men zoal uitvoert in de beslotenheid van een huis is duidelijk niet voor watjes bestemd.
Tegelijk is seks in de fotografie natuurlijk geen nieuwigheid. Velen zijn Jochems al voorgegaan. Met bloot in allerlei vormen en maten, zij het niet zo donker en schrijnend als hier in S. Ter vergelijking: de New Yorker Andres Serrano kwam ooit op de proppen met de weinig verhullende reeks A History of Sex. Ook daarin kon alles worden gezegd en getoond, maar Serrano stelde scherp op de mensen. Niks smoezelige woonkamers, muffe slaapkamers of enge traphallen. Serrano opteerde voor theatraliteit en maakten bijna helden van zijn modellen. De niet minder bekende Nan Goldin heeft het in haar foto’s ook vaak over seks, maar bij haar wordt gelachen, gepraat en volop geruzied. Of ze daarin slaagt, valt nog te bezien, maar Goldin doet al jaren moeite om liefde in haar beelden te vatten. In S is daar nauwelijks sprake van. De foto’s van Jochems zijn gortdroog en direct. Alle pittige en desnoods pijnlijke objecten die bij het model horen, mochten mee op de foto. Horen daarbij: paardenmaskers, touwen, stofzuigers, riempjes, hamsterkooitjes en heel veel onzalige interieurs die de zaak er niet gezelliger op maken. Maar vooral: van enig contact tussen mensen is vrijwel geen sprake. S ontsluiert een Vlaanderen dat barst van de maskers en de pluggen, maar waar niemand van een ander schijnt te houden. Die ietwat huiveringwekkende vaststelling dringt zich steeds sterker op. Elke foto toont weer een ander soort eenzaamheid en dat houdt je een tentoonstelling lang in de ban. S is zonder meer gedurfd en krachtig maar teder? Nope. Misschien dat we daarvoor in Wallonië moeten zijn?
ELS FIERS
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
