LIVING ON THE EDGE. Love it or hate it, maar op zijn twaalfde langspeler valt U2 eens te meer terug op het effectenbakjevan zijn gitarist.

No Line On The Horizon

Rock

Universal / Island

We hebben er in deze kolommen al eerder op aangedrongen, maar u moet op YouTube beslist eens de trefwoorden ‘Bill Bailey’ en ‘U2’ invoeren. Wat u te zien krijgt, is een ontluisterende stand-up routine waarin de Britse komiek en vast panellid van Never Mind The Buzzcocks empirisch aantoont dat een eenvoudige stroompanne The Edge nogal voor aap kan laten staan: zo afhankelijk is Het Gemutste Ringbaardje dus van zijn effectpedalen.

Toegegeven: zijn piss-take op de kap van The Edge is een karikatuur als alle andere en élke rockgroep slaat een mal figuur als de elektriciteit uitvalt. Maar dat is het punt niet. Het punt is dat achter die wall of reverb van The Edge hooguit twee alternerende akkoorden schuilgaan: een weelderige luxe binnen het punk-idioom, maar als fundament van epische popsongs die zichzelf voor heuse hymnes nemen toch een beetje een zwaktebod.

Te oordelen naar U2’s astronomische verkoopcijfers kan onze mening op nóg minder bijval rekenen dan die van Richard Williamson over de holocaust en staan we in deze kwestie al even geïsoleerd als Maurice Lippens tijdens een aandeelhoudersvergadering van Fortis. Maar so be it: ook op No Line On The Horizon betrappen we Het Gemutste Ringbaardje weer een paar keer op camouflerend effectbejag. In het veel te lang uitgesponnen Fez – Being Born bijvoorbeeld. Of in het nauwelijks een halve toonaard van New Year’s Day verschillende Magnificent. Of in I’ll Go Crazy If I Don’t Go Crazy Tonight, waarvan de riff bij nadere beluistering opvallende gelijkenissen vertoont met – wij verzinnen niets – The Winner Takes It All van ABBA.

Maar even graag geven we The Edge credit where credit is due. Zowel in de openings- en titeltrack No Line On The Horizon als in het zompige Breathe en single Get On Your Boots vuurt hij gierende licks af die in subtiele brutaliteit – of brutale subtiliteit – niet voor Kings of Leon moeten onderdoen. In de sensationele finale van het caleidoscopisch openbloeiende Unknown Caller lijkt hij zowaar openlijk naar een vaste stek in Neil Youngs Crazy Horse te solliciteren. En zo mogelijk nog mooier is de riedel waarmee hij in afsluiter Cedars of Lebanon het parlando van Bono stut.

Waarmee we bij de teksten zijn aanbeland. Die gaan als vanouds over religie ( Stand Up Comedy), de uitwassen van de celebrity-cultuur ( Moment of Surrender), de oorlog in Afghanistan ( White As Snow) en de malaise in het Midden-Oosten over het algemeen ( Cedars of Lebanon). Al bij al is er dus weinig veranderd in het U2’niverse. Die tien miljoen exemplaren van No Line On The Horizon kunnen ze bij de platen-firma nú al inboeken.

Vincent Byloo