Zaterdag 15/10, 20.45 – 2BE.

Catherine Hardwicke, VS 2008.

Voor u zich een beroerte lacht: de eerste aflevering uit de reeks bioscoopbewerkingen van Stephenie Meyers supersuccesvolle vampiersaga is écht de moeite waard. In tegenstelling tot opvolgers New Moon en Eclipse – verschrikkelijke voorbeelden van hol Hollywoodbandwerk – gaat het hier om een meeslepende parabel over de pijn van het pubermeid zijn.

Cineaste Catherine Hardwicke vermengt het realisme van haar thematisch vergelijkbare langspeelfilmdebuut Thirteen met hypergestileerde toetsen en bekomt zo een even hypnotiserend als verscheurend eindresultaat. Opvallendste element op de lange lijst met discrepanties is het contrasterende spel van hoofdacteurs Kristen Stewart en Robert Pattinson. Zij zet de menselijke bakvis Bella neer met de naturel die haar ook al tot een van de meest memorabele factoren uit Sean Penns Into the Wild maakte. Hij injecteert vampier Edward daarentegen met een aan Marlon Brando herinnerende theatraliteit – zelden keek een acteur zo getormenteerd voor zich uit.

Ook op stilistisch gebied is het tegenstrijdigheid troef. De eerste act – waarin Bella het zonnige Phoenix omruilt voor het druilerige Forks en geconfronteerd wordt met de kliekjes en ongeschreven regels van haar nieuwe school – heeft iets van de waarachtige ‘high school hell’ die John Hughes in eightiesklassiekers als Sixteen Candles en The Breakfast Club weergaf. Latere sequenties – die een blik gunnen op de voor- en nadelen van het bloedzuigerbestaan – etaleren dan weer een subtiele toverachtigheid waaraan het gros van de Harry Potterverfilmingen niet kan tippen.

Op twee gebieden maakt Hardwicke consequente keuzes. Samen met Out of Sight– en Lords of Dogtown-cameraman Elliot Davis dompelt ze het geheel onder in een duizelingwekkend diepblauw dat zowel de regenachtige setting als het dromerige relaas perfect accentueert. Daarnaast gaat het duo gaandeweg vaker voor sprookjesachtige tableaus die schatplichtig lijken aan Annie Leibovitz’ Vanity Fair-opdrachten.

In de handen van een mindere god had een dergelijke potpourri ongetwijfeld geresulteerd in een gênante schertsvertoning. Hardwicke balanceert echter gracieus op het slappe koord tussen het aangrijpende en het absurde en verheft zodoende Meyers’ Mormoonse ‘no sex before marriage’-metafoor tot een universelere Romeo en Julia-achtige tragedie.

Trouwens: dat de regisseuse sequel New Moon niet mocht inblikken van de producenten omdat ze Twilight te ‘arty’ vonden, zet bovenstaand pleidooi alleen maar kracht bij.

STEVEN TUFFIN