Met het Wayne Shorter Quartet komt de beste jazzband van het moment naar Gent. Maak vooral geen plannen voor the day after.

Een interview afnemen van Wayne Shorter is de hel. Als je hem al over zijn recentste plaat aan de praat krijgt, kun je er gif op innemen dat hij binnen de twee minuten een zijweg van zijn gedachten inslaat waar je hem met geen toortsen weer uit krijgt. ‘Mensen vragen me altijd naar mijn muziek, muziek, muziek’, antwoordde hij een moedige collega van het vakblad Jazz Times. ‘Neeneenee. Muziek komt op de tweede plaats; de mens komt op de eerste. Dé vraag is: waar dient muziek voor? Waar dient álles voor?’ Waarna hij vertrokken is voor een quiz over vergeten filmsterren, mistige boeddhistische praat (‘Ik celebreer de eeuwigheid van het menselijke leven!’) en – onze favoriet – kwantummechanica.

Maar ach, knikken en slikken. Want alle leed is op slag vergeten als je een concert van Shorter mag meemaken. Op zijn 72e staat de man die als geen ander de brug sloeg tussen akoestische en elektrische jazz, op het toppunt van zijn kunnen. En voor iemand met zijn cv wil dat wat zeggen. De tenor- en sopraansaxofonist speelde in een van de meest cruciale bezettingen van Art Blakeys Jazz Messengers, maakt deel uit van Miles Davis’ legendarische kwintet uit de jaren 60 en was samen met keyboardspeler Joe Zawinul de spil van Weather Report, de grondleggers van de fusion.

Maar bovenal leidt hij de beste jazzband van het moment, sterker nog dan John Zorns ‘Acoustic Masada’ (14/7 op het BNRF) of het kwintet van bassist Dave Holland. Met de Panamese pianist Danilo Perez, bassist John Patitucci en drummer annex slangenmens Brian Blade maakt Shorter langeafstandsjazz – een ingekookte combinatie van energieke hardbop, weidse melancholie en klassieke klankkleuren. Niet altijd even toegankelijk, maar een mindtrip van formaat voor wie erin meegaat. ‘Deze muziek staat al jaren te stoven, lang voor de band in 2001 werd opgericht’, aldus Shorter. ‘De spanning tussen ons is van hetzelfde niveau als indertijd in de band van Miles. Niet repeteren is de boodschap, ook in mijn band. Ze moeten hun plan maar trekken.’ En dat doen ze. Recente liveplaten als Beyond the Sound Barrier (2006, Verve) en vooral Footprints Live! (2002, Verve) zijn mijlpalen in de recente jazzgeschiedenis.

Rewind naar Jazz Middelheim 2005. Het Wayne Shorter Quartet laat het Antwerpse publiek uitgewrongen achter. De Belgische altsaxofonist Ben Sluijs strompelt uit de concerttent, recht zijn rug, wrijft in zijn ogen. ‘Je hebt concerten die je helemaal opladen, waarna je je sax wil pakken en uren wil spelen-spelen-spelen’, raspt hij. ‘Vandaag niet. Ik ga maar eens naar huis. Een beetje op de bank zittten. Water drinken. Vooral niet naar jazz luisteren. En morgen eens naar mijn sax kijken. Meer niet. Morgen, misschien.’

Door Bart Cornand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content