Woensdag 24/3, 21.55 – Vitaya

Ook voor superlatieven geldt: overdaad schaadt. En toch bestaat er dezer dagen de hardnekkige neiging alles wat gebeurt op te pompen tot onmeetbare proporties. Er kan geen treinramp, aardbeving, ruimtereis, of crisis plaatsvinden of die wordt prompt gebombardeerd tot grootste, vreselijkste, ergste, gruwelijkste ooit. Grootheid is uit. Grootstheid is in. En dus kunnen stijlgoeroes niet achterblijven. Op zoek naar een grootste in plaats van een grote uitdaging, staken Trinny en Susannah het kanaal over. Op zich al een moedige daad, en dan moesten ze net als de middeleeuwse monniken voor hen het onontgonnen terrein nog ontdekken: het Vlaanderen van de slobbertrui. Dat Vlaanderen zouden Trinny en Susannah een make-over bezorgen.

De eerste stad die Trinny en Susannah op hun Missie Vlaanderen aandeden, was Leuven oftewel: Tummytown. De vrouwen hebben er buiken, kleden zich als mannen en weigeren ieder kleurgebruik. Het hipst zijn er nog de brillen. Trinny en Susannah verkondigen niet zozeer de blijde boodschap – zoals die middeleeuwse monniken – maar wel de directe boodschap. U lijkt op een halfverteerde pizza. Uw lichaam lijkt alsof het klaar is voor de doodskist. Die uitspraken geven u niet meteen een goed gevoel, maar komende van Trinny en Susannah doen ze vrouwen opgelucht ademhalen. ‘Eindelijk’, klinkt het, alsof er een gigantische last van hun schouders valt. En daarom zijn Trinny en Susannah evenveel stijlgoeroe als missiezuster. Ze willen dat vrouwen vrouw durven te zijn. Ze willen dat borsten uitgestald worden in plaats van weggemoffeld. Ze willen dat rondingen iets lustigs worden in plaats van iets lastigs.

Het meest schrijnende en schurende aan deze Missie Vlaanderen was te zien hoeveel vrouwen op een doordeweekse dag kreunen onder hun eigen lichaam. Op een halve dag hadden Trinny en Susannah meer vrouwen met een laag zelfbeeld ontmoet dan de gemiddelde therapeut er op een maand kan ontvangen. Vrouwen die rouwen om de vrouw die ze niet meer zijn. Vrouwen die kilo’s meesleuren die ze al lang niet meer hebben. Voor hen vormen Trinny en Susannah de uitgelezen noodopvang. Ze kloppen het stof en spinrag van die vrouwen, persen hen in kleren die ze in geen jaren zouden dragen en duwen hen de catwalk op voor een moment van glorie dat ze hopelijk langer kunnen vasthouden dan die avond zelf. Om hen zo ver te krijgen, zijn Trinny en Susannah niet te beroerd hun eigen blubberbuik uit hun camouflagepak te halen of toe te geven dat ze niet eens borsten hebben om mee te pronken. Het maakt dat het programma net iets meer wordt dan de langdradige reclamespot voor ondersteunende merken (C&A! Torfs!) en de magic knickers die het toch ook is.

Die laatste zijn trouwens enkel aan te raden op gelegenheden waarbij er van seks nadien geen sprake kan zijn. Net zoals de pakketjes siliconen die je in je bh propt in plaats van ze door externen in je borsten te laten naaien. Geen betere anticonceptie dan elke poging om enigszins elegant je achterste uit zo’n magic knicker te worstelen en er tegelijk voor te zorgen dat geen van die zakjes uit je bh floept. Voor een make-over van een leven is net iets meer nodig dan lapmiddelen als knickers en opvulsels. Een omscholing van echtgenoten, bijvoorbeeld. Want wat te denken van een man die na het lentefris paraderen van zijn vrouw stamelend opmerkt dat ze een prachtige outlook heeft. Outlook, is dat geen computerprogramma?

Tine Hens

‘Trinny en Susannah zijn evenveel stijlgoeroe als missiezuster. Ze willen dat borsten uitgestald worden in plaats van weggemoffeld.’