Tom Schamp (38) is illustrator. In het Brusselse TKunstenhuis loopt momenteel de tentoonstelling ‘Tom in de Stad’, waarvoor hij in het kader van het Passa Porta Festival ook rondleidingen geeft. Meer info: tomschamp.com of passaporta.be.

Tom Schamp, Superman in zijn atelier. Voor alle duidelijkheid: mijn zelfportret is ironisch bedoeld. Ik heb geen arty baret, ik draag uiterst zelden roze hemden en ik waan me al helemaal geen Superman. Ik denk dat ik met dit zelfportret vooral met het beeld van De Kunstenaar wilde spotten. Ik heb namelijk niet de pretentie een kunstenaar te zijn. Ik ben een illustrator, een broodtekenaar, bij wie de inspiratie pas komt als de deadline nadert. Als ik in een magazine publiceer, ligt mijn werk al na twee weken bij het oud papier, in een boek is het na een maand of drie weer vergeten. Niet bepaald wat je eeuwigheidswaarde noemt dus.

Naïef complex. Zo zou ik mijn universum verwoorden. Ik heb een vreselijk naïeve kijk op perspectieven en proporties – eigenlijk houd ik er gewoon geen rekening mee. En anderzijds maak ik mijn werk vreselijk complex door er een heleboel associaties in te verwerken die er niet meteen iets mee te maken hebben. Iets wat ik uit mijn kindertijd heb overgehouden, denk ik. Die wereldbol, die koffiepot of die oranje pen op tafel: dat zijn oervormen voor mij. Dingen waarvan ik me niet kan herinneren dat ik ze ooit niet gekend heb. Het is mijn basisvocabularium, waarmee ik eindeloos kan combineren en dat ik kan vervormen en naar mijn hand zetten.

Ik ben geen adept van Magritte, mocht je dat soms denken. Ik heb een gezonde dosis bewondering voor de man, meer niet. Van Matisse en Pieter Bruegel de Oude tot Hergé en Richard Scarry: ik ben door veel kunstenaars beïnvloed, maar nauwelijks door Magritte. Geestelijk vind ik zijn werken wel interessant, maar emotioneel doen ze mij niets. Ik ben meer een man van kleuren en wat ze uitstralen. Neem nu het turkoois van deze tekening. Voor mij straalt dat rust uit. Een hang naar esthetiek. En het verraadt ook wel een liefde voor de kleuren van Hergé en Ever Meulen – ik ben begonnen in de traditie van de Klare Lijn, maar ergens in mijn loopbaan ben ik van het rechte pad afgeweken. Het gevoel dat een schilderij oproept, doet er wel degelijk toe.

Ik ben een estheticus. Het frustreert me als een tekening niet mooi is. Bij andere tekenaars kan ik het absoluut waarderen als ze net naar de lelijkheid op zoek gaan, maar bij mijn eigen werk lukt me dat niet. Neen, schoonheid blijft voor mij de voornaamste vereiste. Vandaar ook dit portret. Een portret van hoe ik mezelf zie: ik weet niet of dat zo boeiend zou zijn – het zou alleszins een minder toffe tekening opleveren. Weet je, het ziet er nu eenmaal leuker uit om een bril schuin te zetten in plaats van recht.

GEERT ZAGERS