Film: **** Extra’s: ** (Paramount)

Film. Van de vier films die Alfred Hitchcock draaide met Cary Grant, is dit de meest frivole. De enige ook die onder de hoogglanzende oppervlakte geen verstorende sombere ondertoon verbergt. Noem het ‘Hitchcock Lite’, wat nog altijd garant staat voor stevig en stijlvast amusement, met imposant professionalisme aan de man gebracht. Cary Grant is de Rivera playboy die ten onrechte van een reeks juwelenroven wordt beticht; Grace Kelly is de steenrijke erfgename die hem schuldig acht en precies daardoor sterk opgewonden raakt. Bij gebrek aan een sterke onderbouw en intrigerende subtekst, geniet je best van individuele scènes en onvrijwillige associaties in een film waarin elegant heen en weer wordt gesneden tussen intriges, uitwisselingen van fijngeslepen dialogen in hotelsuites en sightseeing van luxueuze en pittoreske oorden aan de Azurenkust. Typisch Hitch is de manier waarop het tergend geflirt tussen Grant en Kelly eindelijk wordt voltrokken: met een glamoureuze omhelzing tegen de achtergrond van in alle hevigheid losbarstend vuurwerk.

Vooral door de tragische afloop van de vorstelijke carrière van Grace Kelly, krijgt deze prent een rare bijsmaak. ‘Heb je ooit zoiets moois gezien’, zegt Kelly tegen Grant terwijl ze van het adembenemend mooi panorama van de baai van Monaco genieten, alsof ze toen al haar zinnen had gezet op het fiscaal aantrekkelijk prinsdom. Ronduit morbide is dan weer de razende autoachtervolging op krak dezelfde kronkelige bergwegen waar Grace in 1982 fataal uit de bocht zou gaan.

Extra’s. De in drie aparte filmpjes opgesplitste making of herkauwt de clichés over Hitchcock en ook de geïnterviewden brengen weinig zoden aan de dijk. Naast dochter Patricia (die tenminste nog kleine rolletjes speelde in de films van haar vader) wordt nu ook een kleindochter als exegeet opgevoerd (ze breekt bijna haar tanden op het Franse begrip ‘auteur’). Er is zelfs een oude production manager van stal gehaald om te mijmeren over de locaties in Zuid-Frankrijk. De gemeenplaatsen worden nauwelijks gecompenseerd door de korte fragmenten uit home movies en enkele schuchtere pogingen om naar de obsessies van vadertje Hitchcock te peilen (bijvoorbeeld zijn voedselfetisjisme en afkeer voor spiegeleieren, wat blijkt uit het beeld waarin de moeder van Grace Kelly haar sigaret uitdooft in een eierdooier).

Merkelijk leerrijker is het korte portret van Edith Head, de grote kostuumontwerpster van Paramount die tijdens haar zestigjarige carrière acht oscars in de wacht sleepte en ook in To Catch a Thief Grace Kelly in verrukkelijke outfits tooide.

DOOR PATRICK DUYNSLAEGHER