Tijd tussen de jaren

Eerste zin Hij zette zijn ene voet behoedzaam voor de andere, alsof elke stap een afdruk moest achterlaten in de sneeuw, die ook op deze late namiddag viel, een werveling van vlokken in het grijs, dat neerhing van de afdaken en gevels van de stad, waaraan hij vreemd onaangedaan voorbijgelopen was, van het station door de hoofdstraat naar de heuvel, zich erover verbazend dat de straten niet meer dezelfde waren als die waardoor hij ooit als kind gelopen had.

Na hoeveel jaar verzacht wrok tot vergiffenis? Decennialang hebben twee broers een stiltestrijd gevoerd. Na een gruwelijke ruzie over een erfenis, en natuurlijk ook over een vrouw, waren ze uiteengegaan. De ene bleef achter op de boerderij, de andere trok de wijde wereld in, beiden leidden een ongelukkig leven. En nu, op een winternacht, reist de ene broer naar de andere, in de hoop niet voor een gesloten deur te stranden. Een tocht door de sneeuw, door de stille dagen tussen kerst en Driekoningen, door een spookbos waar geesten en demonen nog rondwaren en door de tijd – de herinneringen, hoe pijnlijk ook, warrelen als sneeuw door de schedel.

De Zwitserse stilist Urs Faes leunt op klassiekers als de Ilias en De goddelijke komedie, maar ook op zijn wandelgrage landgenoot Robert Walser, en levert zo een ouderwets degelijke novelle af waarmee u de winteravonden kunt doorkomen. Voor de brandewijn en het knappend haardvuur moet u zelf zorgen.