DE Drie topregisseurs Olmi, Kiarostami en Loach blijken niet in staat om dit drieluik op het goeie spoor te trekken.

ERMANNO OLMI, ABBAS KIAROSTAMI, KEN LOACH

Met Valeria Bruni-Tedeschi, Blerta Cahani en Martin Compston

Tickets *

De persmap is formeel: Tickets is niet de zoveelste filmtriptiek opgetrokken uit drie afzonderlijke episodes, wél een naadloos doorlopende film waarvan het scenario werd neergepend door drie gereputeerde filmauteurs, die vervolgens elk hun deel mochten regisseren. Veel illusies hoeft u zich bij dit boude statement niet te maken. De drie delen waaruit Tickets bestaat – respectievelijk geschreven en geregisseerd door Ermanno Olmi, Abbas Kiarostami en Ken Loach – hebben weinig tot niets met elkaar gemeen, tenzij u het plots opnieuw opduiken van één of ander randpersonage als een diepfilosofische rode draad zou beschouwen. De episodes verschillen grondig in toon, cameravoering, relevantie en kwaliteit. Het enige wat ze met elkaar verbindt, is de locatie. Elk deel speelt zich af in een andere coupé van dezelfde internationale trein die van Innsbruck over Milaan tot in Rome spoort.

In het eerste luikje – dat van de Italiaanse veteraan Ermanno Olmi – krijgen we te zien hoe een oudere wetenschapper door een bevallige assistente weer op de trein wordt gezet nadat zijn conferentie werd geannuleerd. Meer valt er helaas niet te beleven. De dialogen beperken zich tot het uitwisselen van banaliteiten, terwijl een innerlijke monoloog van de verliefde krasse knar er tevergeefs wat pseudo-diepzinnige bespiegelingen tegenaan tracht te gooien. De enige emotie die daaruit voortvloeit, is het soort gêne dat je wel eens bekruipt bij het bekijken van een recente Woody Allen-film.

Ook het tweede deel van Abbas Kiarostami heeft akelig weinig om het lijf. En dat voor de peetvader van het Iraanse neo-realisme en de maker van poëtische socio-drama’s als De Smaak van Kersen (de Gouden Palm van 1997). Kiarostami mag in interviews dan al dure omschrijvingen bovenhalen als ‘een reflectie op de aleatoriek van het leven’; ook in het tweede halfuur blijft het staren naar een steriel, vlak in beeld gezet mini-portret van allegorische personages. Een bazige furie die iedereen loopt af te blaffen, haar dociele neefje en een jong buurmeisje dat toevallig op dezelfde trein zit: wat ze precies met elkaar te maken hebben of wat de symboliek is, is ons nog steeds niet duidelijk.

Gelukkig maakt het sluitstuk van de Schotse kameraad Ken Loach één en ander goed. Die laat de trein direct weer de sociale realiteit indenderen, en het bourgeois-gehalte wordt meteen overboord gekieperd. In zijn franjeloze, naturalistische stijl poot Loach vier levensechte personages neer: drie jonge Celtic-supporters die met de trein richting Rome trekken voor een Champions League-wedstrijd, en een nog jongere Albanese vluchteling die hen een ticket weet te ontfutselen. Wat volgt, is een afwisselend geestig en aandoenlijk kortfilmpje waarin iets relevants wordt verteld over de vluchtelingenproblematiek en de schrijnende ongelijkheid in deze wereld. Zonder de pretentieuze poeha waaraan zijn collega’s zich een uur lang hebben bezondigd.

Tickets mag op papier dan al een intrigerend vormexperiment lijken, op pellicule oogt het helaas oppervlakkig en amorf. Een gemiste trein.

Dave Mestdach