Men neme ongeveer alles van Björk. Niet dat ik die muziek zo te pruimen vind, maar haar stem, haar manipulatie ervan en de zeggingskracht zijn subliem. Ik luister er niet zo vaak naar om dezelfde reden dat ik geen reproductie van Guernica in mijn keuken hoef. Blue van Joni Mitchell. Je wil een leven en een liefde die bij deze muziek passen. Het nummer Mr. Brightside van The Killers, mijn theme tune, zowel wanneer ik het zie zitten als wanneer ik het niet zie zitten. Trio Sonate in D mineur, Op. 1/12, RV63 ‘La Follia’ van Vivaldi. Verplicht nummer op mijn begrafenis. Ik hoop dat ik er dan een leven heb op zitten waarvan deze muziek een illustratie is.

Men voege toe: de literatuur. Alles van F. Scott Fitzgerald. Nostalgici en andere conformisten zeggen wel eens dat je na je twintigste nooit meer zulke grandioze literaire ervaringen kunt hebben als daarvoor. Bullshit. Ik las The Great Gatsby tien jaar geleden en begreep er niets van. Ik herlas het dit jaar en denk dat ik het vanaf nu ieder jaar ga lezen. Christophe Dirckx – scenarist van De Helaasheid der Dingen – met wie ik Donderhart verfilmd wil krijgen, doet dat al. Tender is the Night kan hij niet eens uitlezen – zo pijnlijk en juist vindt hij het. En vooruit dan maar, Het verdriet van België, geen boek herlas ik vaker. En een betere roman is er vooralsnog in Vlaanderen niet geschreven. Opwarmen kan ook met Vladimir Majakovski, de grootste dichter die ik ken. Waarom? ‘Almachtige, jij verzon een paar armen, jij verzorgde ons hoofd daartussen – waarom heb je niets verzonnen dat maakt dat men zonder gemartel kan kussen kussen en kussen?!’ Daarom.

Men giet daarbij: enige films. Als daar zijn: Lost Highway van David Lynch. Tegelijk ongrijpbaar en concreet, tegelijk horror en upper coolness. Stikjaloers op zijn droomnarratieven. Closer naar het scenario van Patrick Marber, de beste film over waarom mensen zulke sukkels zijn in relaties. The Virgin Suicides, voor al wie niets begrijpt van obsessie en doodsverlangen. Et oui, César et Rosalie, met Yves Montand en (zucht, zucht, zucht) Romy Schneider, mensen bakken inderdaad niets van relaties, maar deze film is luchthartig genoeg om er finalement vrede mee te nemen.