Hoe klonken de oude platen van Kate Bush ook alweer?

The Kick Inside 1978

Op 19-jarige leeftijd verbluft Kate Bush de wereld met haar fenomenale zangtechniek (de heksenzang in Wuthering Heights, de harmonieën van Moving) en de complexloosheid waarmee ze over seksualiteit schrijft (L’Amour Looks Something Like You). Ook opmerkelijk zijn de afscheidsbrief van een vrouw die zwanger is van haar broer, en op het punt staat zelfmoord te plegen (The Kick Inside) en een song over maandstonden (Strange Phenomena). Het album veroorzaakte een sensatie van jewelste, al vonden sommige kenners dat haar muziek op een te hoog toerental werd gedraaid.

Lionheart 1978

Het succes van The Kick Inside schreeuwde om een vervolg, en dus dook Bush vier maanden later opnieuw de studio in. Lionheart leed onder de spanningen tussen de zangeres en de klassiek geschoolde producer Andrew Powell. Zij bleek veel minder snel tevreden over een symfonische song als Wow dan hij. Bovendien werden de bijdragen van haar eigen K.T. Bush Band, met broer Paddy en toenmalige levensgezel Del Palmer, naar de prullenmand verwezen. Lionheart is bijzonder theatraal. De plaat was volledig op maat gesneden van de groots opgezette Tour Of Life, de enige tournee die de zangeres ooit zou ondernemen.

Never For Ever 1980

Voor het eerst trekt Bush productioneel het laken naar zich toe met de beslissing om samen met technicus Jon Kelly zelf achter de knoppen post te vatten. Om haar helemaal op haar gemak te stellen, wordt Abbey Road gezellig ingericht met bloemen en planten, en hangen voortdurend vrienden in de buurt rond. Never For Ever is een art-rock-album. Via Peter Gabriel ontdekt Bush de deugden van de Fairlight-synthesizer, waarmee geluiden gesampled kunnen worden. Zo wordt het geluid van brekend glas in Babooshka geïntegreerd. Dé tour de force is Breathing, dat een nucleaire ramp vanuit het standpunt van een ongeboren baby beschrijft. Bush wordt hiermee de eerste Britse vrouw die met een soloalbum de nummer één in de hitparade bekleedt.

The Dreaming 1982

De ster gaf achteraf toe dat ze zich met The Dream- ing tegen de commercie keerde. Ze wou ermee de reactie ‘ze is gek geworden’ uitlokken. Het is een spannende en filmische plaat, die door velen net door haar dwarsheid gekoesterd wordt. Bush schrikt de massa af door voluit met technologie te experimenteren. Alweer beïnvloed door Peter Gabriel vertrekt ze eerder vanuit geprogrammeerde ritmes dan van melodieën. De titelsong die de zaak van de aboriginals bepleit, is gelardeerd met rare dierengeluiden, Suspended In Gaffa hult zich in mysterie en Night Of The Swallow is een uitstapje richting Ierse folk. De kritieken waren extatisch, maar zoals zo vaak in dat geval, bleven de hits uit.

Hounds Of Love 1985

Na een periode van bezinning is Bush vastberaden: ze zal de weg van ritmisch en futuristisch vernuft die ze met The Dreaming insloeg vervolgen, met dat verschil dat ze deze keer niet zal vergeten ook nog aanstekelijke popsongs te schrijven. Op kant één van de vinylversie staat het onovertroffen Running Up That Hill, waarin ze droomt van een deal met God, die het mogelijk zou maken om met haar geliefde van identiteit te ruilen. Kant twee trekt resoluut de kaart van het avontuur: het conceptuele The Ninth Wave linkt zeven spookachtige en claustrofobische songs over de dood aan elkaar. Door de combinatie van straf songmateriaal en veel durf een weergaloos meesterwerk.

The Sensual World 1989

Naast haar beschermheer van het eerste uur, Pink Floyd-gitarist David Gilmour, trekt de chanteuse voor deze onderneming sparring partners uit de folk, de wereldmuziek en het klassiek aan – respectievelijk Alan Stivell, The Trio Bulgarka en Nigel Kennedy. Een etherische, gesofistikeerde cd, waarop Michael Kamen voor de gelaagde orkestratie tekent. Alweer fascinerend om te horen vanuit welke verrassende invalshoeken ze topics benadert. In Heads We’re Dancing vraagt Hitler haar ten dans (’they say that the devil is a charming man’), The Fog vertelt over de liefde van een vader voor zijn dochter (’this love of ours was big enough to be frightened of’).

The Red Shoes 1993

Waarschijnlijk haar meest brede verzameling van stijloefeningen, waardoor het album misschien een beetje cohesie mist. Al zit er thematisch zeker wel een lijn in, met songs die zich in liefde en spiritualiteit verdiepen. Het gastenlijstje – Eric Clapton, Jeff Beck en Prince – doet watertanden, al dragen deze grote heren niet echt substantieel bij tot de muziek. De namedropping doet wel z’n werk aan de andere kant van de oceaan, The Red Shoes is haar best verkochte album in de VS. De plaat kreeg nog een staartje in de vorm van de kortfilm The Line, The Cross And The Curve.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content