THIS IS ENGLAND ’86

Donderdag 19/12, 21.00 – Sundance Channel

In 2008 won Shane Meadows een Bafta voor This Is England, het verhaal van de – in 1983 – elfjarige Shaun die vriendschap sluit met een stel skinheads. Er zat meer in, dacht Meadows, en hij begon te schrijven aan een miniserie voor televisie. Of beter gezegd: twee miniseries, het vierdelige This Is England ’86 én This Is England ’88, te zien vanaf 16 januari.

Waarom de switch van film naar televisie?

SHANE MEADOWS: Dat was niet opzettelijk, het is nogal geleidelijk gegaan. Ik kreeg na de release van This Is England in interviews veel vragen over wat er daarna gebeurd was met Shaun, Lol, Woody en de anderen. Dat heeft me aan het denken gezet over een vervolg en dat gulpte er plots helemaal uit – en het materiaal bleef maar komen. En omdat een film nu eenmaal een standaardlengte heeft van tussen de 90 en 120 minuten en niemand zit te wachten op een film van vier uur, werd het een televisieserie.

This is England ’86 is eigenlijk een reeks over volwassen worden: Lol en Woody willen trouwen en samenwonen, Woody heeft promotie gemaakt op zijn werk en krijgt van Lol het verwijt dat hij veranderd is.

MEADOWS: De bendeleden zijn niet allemaal van dezelfde leeftijd – niet alle bendes zijn schoolbendes. Lol en Woody staan al verder in het leven. Lol wil trouwen en daar hoort volgens Woody samenwonen bij. Ze willen het niet, maar mensen worden ouder, krijgen verantwoordelijkheden, worden volwassen en gaan lijken op hun ouders. Eigenlijk is de hele This Is England-reeks één groot coming-of-ageverhaal.

In de film hoort de elfjarige Shaun nergens bij en wordt hij gepest omdat hij niet de juiste kleren draagt. En dan ontmoet hij Woody, maar eigenlijk had hij overal kunnen terechtkomen, toch?

MEADOWS: Ja, Shaun was een loner en Woody was degene die hem het gevoel gaf ergens bij te horen, die zorgde dat hij in de ‘juiste’ kleding rondliep. Woody was eigenlijk een vaderfiguur voor Shaun, wiens vader was omgekomen in de Falklandsoorlog. Ironisch, want ouders zijn nu niet bepaald de figuren waar de personages in de reeks op kunnen terugvallen.

Er komt nog een derde reeks, This is England ’90. 1990 was het laatste jaar dat Margaret Thatcher premier was. Gaat This Is England niet gewoon over thatcherisme?

MEADOWS: Ja en neen: het regime is uiteraard de achtergrond, maar ik wil This Is England, de film en de reeksen, geen politiek pamflet noemen. Het gaat natuurlijk over de desillusie van de arbeidersklasse, over geen werk vinden en zo verder, maar het gaat in essentie over de personages en over hoe de bendeleden elkaar als familie beschouwen. Al de rest is achtergrond. Ik moet nog beginnen te schrijven aan This Is England ’90, maar het plan is dat die reeks optimistischer zal zijn en meer over muziek zal gaan, over de ravescene. Ik kan het nooit met zekerheid zeggen, maar ik geloof wel dat het de laatste reeks zal zijn. Veel reeksen gaan veel te lang door, dat wil ik vermijden.

Je hebt aangegeven dat je grote inspiratiebronnen Martin Scorsese en The Sopranos zijn. Mag ik dat vreemd vinden? Je hanteert een grauwe realistische stijl, terwijl het in het werk van Scorsese en in The Sopranos uitbundigheid alom is: grote films, groot geweld, decadentie, mensen die met geld strooien alsof het apennootjes zijn…

MEADOWS: Het is niet hun stijl die ik wil hanteren. Dat maffialeden elkaar echt als familie beschouwen, diezelfde verwantschap tussen bendeleden wilde ik in This Is England stoppen. Mijn volgende film wordt trouwens veel groter. Hij zal gaan over wielrenner Tom Simpson, die in de Tour van 1967 overleed tijdens de beklimming van de Mont Ventoux. Achteraf bleek dat hij overleden was aan een combinatie van amfetamine, alcohol en grote hitte. Hij was een doodgewone jongen uit Nottingham die een held werd. De eerste Brit die – in 1962 – de gele trui mocht aantrekken. Een tragisch verhaal over ambitie, succes en ondergang. Die film zou het begin kunnen betekenen van een nieuw hoofdstuk voor mij.

GEERT VERHEYEN