Bloed en spelen

Het tweede seizoen van het zombiedrama The Walking Dead begint ijzersterk, maar zakt daarna in elkaar.

REEKS Het eerste seizoen van zombiereeks The Walking Dead was slechts zes afleveringen lang, maar tegen het einde begon het toch al een beetje te lijden onder wat we maar het Lord of the Rings-syndroom zullen noemen: te veel een opeenvolging van scènes waarin enkele mensen aangevallen worden, de belagers van zich afslaan en even later opnieuw in de problemen komen. Spanning en horror verzekerd, maar de verwachtingen na die fantastische pilootaflevering – een van de meest sfeervolle en verontrustende uurtjes tv die we in lange tijd gezien hebben – werden in dat eerste seizoen toch nooit helemaal ingelost.

Het was dus afwachten of het tweede seizoen – ditmaal wel een volwaardige 13 afleveringen lang – beterschap zou brengen. De voortekenen waren in ieder geval niet bijster goed, want regisseur Frank Darabont, die de strip van Robert Kirkman naar het kleine scherm bracht en instond voor de look van de reeks, werd ontslagen toen seizoen 2 een paar weken liep op de Amerikaanse tv. Zijn opvolger Glen Mazzara, een tv-veteraan die enkele seizoenen meewerkte aan The Shield, kreeg dus bij wijze van spreken een trein in handen die op volle snelheid een bocht moest nemen en moest trachten te vermijden dat hij uit die bocht zou vliegen.

De strubbelingen achter de schermen hebben duidelijk hun weerslag op de reeks gehad: seizoen twee begint opnieuw ijzersterk, maar zakt daarna wat in elkaar. Bij de start zet het groepje overlevenden onder leiding van sheriff Nick Grimes koers naar Fort Benning, een legerpost waar hopelijk nog mensen zitten die niet in zombies zijn veranderd. Onderweg stoten ze op een hele meute ondoden, wat niet alleen zorgt voor twintig ijzingwekkende minuten televisie maar er ook toe leidt dat het gezelschap een van de kinderen kwijtraakt.

Uiteindelijk komen ze terecht op een boerderij waar enkele andere overlevenden zich verschuilen, en daar beginnen de problemen voor de serie. Het is natuurlijk niet onlogisch dat Grimes en co zo lang mogelijk op de relatief veilige ranch blijven – hoe zou u zelf zijn? – maar het gevolg is dat de personages en hun onderlinge relaties zo veel meer op de voorgrond moeten komen. En dat gaat mis: met uitzondering van Nick en een paar anderen zijn de meeste mensen uit het groepje eigenlijk niet echt interessant, en de verhaallijnen die ze hier krijgen, brengen daar weinig verandering in. Als ze al een eigen verhaallijn hebben: van T-Dog hebben we ons het hele seizoen afgevraagd wat eigenlijk zijn rol is in de serie, behalve dan het quotum voor zwarte personages op peil houden.

Als je The Walking Dead vergelijkt met Mad Men en Breaking Bad, de twee andere series van zender AMC, kun je dus niet anders dan concluderen dat de reeks op verhalend vlak tekortschiet. En toch: in de afleveringen waar de personages niet al te veel tegen elkaar palaveren en de strijd op leven en dood moeten aangaan, zijn de makers zo sterk in het opbouwen van de sfeer en de spanning dat je het resultaat met niets anders op tv kunt vergelijken. Geen topserie dus, maar The Walking Dead helemaal afschrijven, dat doen we ook niet. Zombies, je bent er toch nooit helemaal klaar mee.

EXTRA’S Gewiste scenes, audiocommentaar met Mazzara, interviews met acteurs en een hoop korte docu’s, onder meer over de muziek en de soundeffects en de schminkploeg.

Reeks:**

Extra’s:**

(Entertainment One)

STEFAAN WERBROUCK