Zonder tanden – Voor het vervolg op kaskraker ‘Twilight ‘werd indieregisseuse Catherine Hardwicke vervangen door bandwerkcineast Chris Weitz. En plots was alle magie weg.

Chris Weitz met Robert Pattinson, Kristin Stewart, Michael Sheen

Het lijkt misschien eigenaardig, maar we blijven Twilight, Catherine Hardwickes verfilming van het eerste deel van Stephenie Meyers populaire boekenreeks, met hand en tand verdedigen. Het door blauw en groen gedomineerde kleurenpallet, de hypergestileerde mise-en-scène en de overtuigende acteerprestaties van Robert Pattinson en Kristen Stewart als verliefde vampier Edward en smachtende tienermeid Bella tilden de prent hoog boven het niveau van de gemiddelde Harry Potter-verfilming.

Toen werd aangekondigd dat niet Hardwicke maar American Pie-maker Chris Weitz aflevering twee zou inblikken, werd duidelijk dat de producenten op een gestroomlijnder product mikten. Hardwicke had met haar indie-aanpak – die van dat andere puberdrama Thirteen ook al een pareltje maakte – naar verluidt voor de nodige spanningen op de Twilight-set gezorgd, terwijl zeker was dat Weitz na het floppen van fantasyfilm The Golden Compass braafjes zou luisteren naar de wensen van de ‘ money men‘.

En het kwaad geschiedde. In deze episode lijken de tragische taferelen tussen de gedoemde geliefden banaler dan de fictieve filmtitels die in een belachelijke bioscoopscène passeren – Love Spelled Backwards Is Love, iemand? Het doodbrave camerawerk doet nooit vermoeden dat Spaans beeldenvirtuoos Javier Aguirresarobe – zie onder meer The Others en Hable con ella – als ‘director of photography’ fungeerde. De computergeanimeerde creaturen ogen even realistisch als de nieuwe borsten van Amy Winehouse. En de lawine pseudohippe popsongs geven je het gevoel dat je hoort hoe een of andere bakvis vliegensvlug alle nummers op haar iPod checkt.

Helemaal hopeloos is de acteerprestatie van Taylor Lautner als Jacob, de jongen-met-een-geheim met wie Bella begint op te trekken na het plotse vertrek van Edward. Dat men deze terminale zeepsmoel niet heeft vervangen na zijn wanprestatie in Twilight – een idee waarmee gespeeld werd – is compleet onbegrijpelijk. Nu doen de uitdagend bedoelde scènes waarin Jacob z’n gespierde torso showt immers schateren in plaats van zwijmelen en heeft een confrontatie met Edward meer weg van een zandbakgevecht dan van een clash tussen afstammelingen van twee klassieke Universalmonsters.

Conclusie: ontdoe een vampierfilm van zijn tanden en je krijgt een banale bloedzuiger.

Steven Tuffin

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content