Wie de spionagefilm als een afgezaagd genre beschouwt, zal dankzij The Tailor of Panama zijn mening moeten herzien. …

John Boorman, met Pierce Brosnan, Geoffrey Rush, Jamie Lee Curtis, Brendan Gleeson, Harold Pinter.

Wie de spionagefilm als een afgezaagd genre beschouwt, zal dankzij The Tailor of Panama zijn mening moeten herzien. John Boormans briljante adaptatie van de gelijknamige roman van John Le Carré uit 1996 is gelukkig geen parodie (wie heeft daar nog behoefte aan?), wel een even stijlvolle als sardonische thriller vol tragikomische verwikkelingen. Pierce Brosnan _ de huidige James Bond _ is ironisch gecast als Andy Osnard, een spion op zijn retour die na te veel avontuurtjes en speelschulden door zijn MI6-superieuren verbannen wordt naar Panama, om er witwasoperaties en drugshandel in het oog te houden. De cynische Osnard is echter dermate verslaafd aan samenzweringen en intriges dat hij maar al te gretig de verzinsels slikt van een andere oplichter, Harry Pendel (Geoffrey Rush), kleermaker van de elite van Panama en man met een duister verleden en gefabriceerde Saville Row-adelbrieven. Pendel voedt Osnard met valse informatie over een niet bestaande revolutionaire verzetsgroep en met het knettergekke verhaal dat de politieke leiders het Panamakanaal willen verkopen aan de hoogste bieder (de handeling van de filmversie werd verplaatst naar 1999, na de val van Noriega en nadat de VS het kanaal hebben teruggegeven aan Panama). Osnard speelt de inlichtingen door aan de Britten en de Amerikanen, voor wie elk excuus om het kanaal opnieuw in te palmen meer dan welkom is.

Osnard en Pendel zijn inzake het creëren van illusies aan elkaar gewaagd, maar wat voor de playboy-spion een hooghartig spel is, is voor de kleermaker een kwestie van leven of dood. Naarmate de hersenspinsels van deze twee fabulanten mensenlevens op het spel zetten, krijgt de burleske toon geleidelijk een tragische dimensie.

Panama wordt op zeker ogenblik omschreven als een Casablanca zonder helden en het wemelt in deze film van allerlei pop-culturele referenties, van Graham Greenes Our Man in Havana tot het James-Bondimago van Sean Connery. Boormans klassiek-modernistische mise-en-scène is in deze tijden van kunst-en vliegwerk een verademing. De regisseur van Point Blank en Deliverance weet hoe een exotisch decor te gebruiken _ niet voor de mooie plaatjes, maar voor de dramatische punch. Het is alsof de salsaritmes van de Panamese locatie zijn filmstijl infiltreren. Patrick Duynslaegher