Zwoel, uitdagend, clever en af en toe zelfs blijk gevend van enig talent: Sharon Stone blijft een actrice naar ons hart, te meer omdat ze nooit te beroerd was om op naaldhakken in de beerputten van Tinseltown af te dalen. Onze favoriete Stone-stinkers op een rij.

King Solomon’s Mines (1985)

Terwijl Stone in deze trashy variant op Indiana Jones tekent voor een heerlijk slechte prestatie als blonde bimbo met archeologische ambities, houdt de rest van de cast het bij slechte prestaties tout court. Daarin worden ze op grandioze wijze voorgegaan door Richard Chamberlain als de wufte avonturier Allan Quatermain, die samen met Stone het zwartste gaatje van Afrika intrekt om er de strijd aan te binden met nazi’s, gifslangen, reuzenspinnen, drijfzand, kierewiete magiërs, eighties-coiffures en Boy George-achtige make-up. Let vooral op de scène waarin het koppel door een kannibalenstam in een kookpot tussen de plastic groenten wordt gegooid en waarin Stone de komisch bedoelde woorden ‘Did anyone tell you, you look ravishing with onions in your hair?’ophoest. Grootste ontgoocheling: het duo wordt niet eens opgepeuzeuld, met als tragisch gevolg de nog zwakzinniger sequel Allan Quatermain and the Lost City of Gold (1987).

Action Jackson (1988)

‘Sommigen beweren dat zijn moeder aangerand werd door Bigfoot en dat Jackson hun gemuteerde gebroed is’, legt een politieman uit. Hij heeft het niet over Michael maar over Action Jackson (Carl Weathers, een soort Eddy Murphy extra large), een flik uit Detroit die het in deze Beverly Hills Cop-achtige actiekomedie opneemt tegen een psychotische magnaat. Een en ander begint vrij gewoontjes maar wanneer Stone ten tonele verschijnt gaat de camp-factor even snel de hoogte in als de, euh, aandacht van de twaalfjarigen op wier maat deze portie B-pulp gesneden is. Als Nelsons sexy maîtresse heeft Stone hier duidelijk maar twee functies: zorgen dat er tieten te zien zijn en vermoord worden. Allebei taken waarvan een method-beest als Stone zich uiteraard op voortreffelijke wijze kwijt.

Scissors (1991)

Ook vóór Basic Instinct zat Scharende Sharon nooit om een uitdaging verlegen. Géén film waarin de ondergoedschuwe Stone alléén maar de hele tijd haar benen heen en weer zat te kruisen dit, wel een knudde rip-off van de Polanski-thriller Repulsion waarin ze even vlotjes een 26-jarige maagd neerzet als ze anders uit de kleren gaat. Ze dreigt niet lang van die onbevlekte status te zullen genieten, aangezien haar personage prompt in een lift wordt aangerand door een hilarisch slecht acterende verkrachter (mét rosse baard!). Gelukkig biedt een schaar net op tijd uitkomst, waarop een posttraumatische en voor de kijker even traumatiserende thriller volgt, bevolkt met enge psychiaters, broers die slechts door een rolstoel en een baard – leidmotieven, weet je wel – van elkaar kunnen worden onderscheiden, opportunistische politici en een roze biggetje. Stel ons geen lastige vragen; ga het ding, als u écht meer wil weten, huren in de videotheek.

Sliver (1993)

Een erotische thriller met William Baldwin? Het klinkt even geloofwaardig als ‘Jean-Marie De Decker zingt de Internationale’ en liefhebbers van spannende moordverhalen zijn er dan ook bij voorbaat aan voor de moeite. Toch weet Stone haar hitsige succesnummertje van Basic Instinct moeiteloos te herhalen. Met dank aan scenarist Joe Eszterhas, die opnieuw alle registers én lingerieladen opentrekt, dit keer in een luxecomplex met designflats, panoramische uitzichten, huurders die in mysterieuze omstandigheden om het leven komen en een oedipaal geplaagde huisbaas met voyeuristische neigingen. Denk aan een op pellicule getrokken folder voor designmeubilair, met Stone en Baldwin stoeiend tussen de minimalistische canapés.

Catwoman (2004)

‘Leren doe je van de beste’, moet Catwoman en lak- en lederfetisjiste Halle Berry hebben gedacht, en dus werd Sharon Stone voor deze feministische superheldenpulp in een bijrol en spannend negligé gewurmd als de über-bitch en cosmeticakeizerin Lauren Hadare. Helaas wist zelfs een rasactrice als Stone de film niet van het complete fiasco te redden. Critici – een beroepscategorie die haar nooit naar waarde heeft geschat – hadden het zelfs over ‘de miskleun van het jaar’, ’the silliest among the silly’ en ‘een film die nog meer stinkt dan een kattebak’. Van Confituur hadden die lui natuurlijk nog nooit gehoord.

(D.M.)