We love rock and roll – De Canadese fotografe en videoclipregisseur Floria Sigismondi haalt de seventiesgroep The Runaways van onder het stof voor een sfeerrijk verteld rockdrama.
Floria Sigismondi met Kristen Stewart, Dakota Fanning, Michael Shannon
Voor haar langspeelfilmdebuut over de meidengroep The Runaways baseerde Floria Sigismondi zich op de autobiografie van Cherie Currie, Neon Angel: A Memoir of a Runaway. Cherie wie? The Runaways? Eventjes een korte situering voor wie het levenslicht zag na de jaren 60. The Runaways was een rockgroep rond leadzangeres Cherie Curry en gitariste/zangeres Joan Jett, die halverwege de jaren 70 opkwam toen punk zich klaarmaakte om de wereld te veroveren. Met zijn heavy rockgeluid kreeg de groep – ook door de nauwe band tussen The Runaways en The Ramones – een plaats in de punkrockbeweging, tussen groepen als The Stooges, MC5 en The Velvet Underground, die allemaal prominent aanwezig zijn op de soundtrack van deze film.
Cherie Currie, die dweepte met de David Bowie uit de Ziggy Stardust- en Aladdin Sane-perioden en Joan Jett, die Suzi Quatro als voorbeeld nam, werden samengebracht door de producent en muzikant Kim Fowley, bekend van zijn werk voor Gene Vincent, The Modern Lovers, Kiss en Alice Cooper. Die zag namelijk potentieel, roem én poen in een band met tienermeisjes die over hun verlangens zongen, hardrockriffs door de versterker joegen en in leder of corset gestoken het podium betraden. The Runaways werd ook een groot succes, zeker in Japan, waar de band na ABBA, Kiss en Led Zeppelin de populairste buitenlandse act was. Tijdens een tournee door dat land in 1977 kregen de meisjes te maken met hysterische fans – Jett omschreef de toestanden als ‘een soort Beatlemania’ – en Currie hield het daarna voor bekeken.
The Runaways ging na het vertrek van Currie nog even door met Jett als zangeres, maar Sigismondi stopt haar verhaal in 1977. Dat is logisch, want deze film over de opkomst en val van een rockband focust op de relatie tussen Jett en Currie. Die worden door respectievelijk Kristen Stewart en Dakota Fleming memorabel neergezet, en gelukkig maar, want het verhaal mist elke vorm van diepgang. De eerste kus tussen Jett en Currie gebeurt op de tonen van I Wanna Be Your Dog van The Stooges, maar veel verder dan deze suggestie gaat de film niet. De relatie met de andere drie groepsleden komt ook nauwelijks uit de verf, net als de rol van Kim Fowley in het marketingproces en zijn verhouding met de meisjes. Wat The Run-aways echter aan dramatische intensiteit ontbeert, wordt ruimschoots gecompenseerd met esthetisch ogende beeldcomposities, een bedwelmende sfeerschepping en een massa rock-‘n-roll.
Piet Goethals
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
