film van de week

Roger Avary,met James Van der Beek, Shannyn Sossamon, Ian Somerhalder, Kip Pardue, Kelly Bosworth

Op het liberal arts college van Camden heeft Het-Einde-Van-De-Wereld-Feestje plaats, en vier apocalyptisch apathische adolescenten verliezen zichzelf in verlangen, the original sin. Verlangen naar seks, drugs en alles wat ze ook maar even kan doen opstijgen van de dodelijk saaie aardbol, al is het dan Het-Einde-Van-De-Wereld-Feestje. Of kan de tijd even worden teruggedraaid?

Een beetje als een door vaginale spierkramp aangehouden coïtus, ergens tussen XTC en paniek in, verschijnt bij ons heden de voorlopig beste film van het derde jaar van het derde millennium. En u mist hem maar beter niet. Op het thuisfront van deze magi-strale Brett Easton Ellis-adaptatie wensten velen dat ze hem wel hadden gemist: Amerika’s tienerpubliek kon immers niet vermoeden dat dit raszuiver filmbeest ze in 2002, verkleed als een American Pie met James Van der Beek van Dawson’s Creek in de hoofdrol, op een emotionele rape date zou trakteren.

Acht jaar na zijn gangstertrip Killing Zoe legt Roger Avary inderdaad de strop rond Amerika’s young, bold and beautiful, en nog wel in meerdere lussen. Inhoudelijk: Sean, die wordt uitgekleed door Pauls blik, maar diens avances enkel met een onverschillig ‘rock ’n roll’ beantwoordt, zet zijn vampieroog op een blonde stoot, nadat Lauren, die nog met Paul aan petting deed, hem misloopt en haar maagdelijke kijkers op machomonster Victor laat rusten, die net terug is van een Europese wiptrip (waarna alles helemaal kan herbeginnen). Vormelijk: via sluw toegepaste clichétechnieken als eindeloos terugdraaiende scènes en inventief spiegelend split screen; via de subversieve déjà vu van bekende tv-gezichten; via reflexieve voice-overs van volledig in zichzelf opgesloten geesten.

Opgetut met de meest pakkende zelfmoord uit de filmgeschiedenis, is Avary’s meesterwerk een ‘modern’ geïnspireerde, ‘postmodern’ verbeelde soaptravestie. De observatie van het amorele hedonisme dat de rijkeluisstudentjes van Amerika’s luxescholen bindt, is genadeloos: de stakkers draaien voortdurend in het rond, hun lul of kut achterna lopend, terwijl de universiteit met zijn dekmantel van beschaving een voorgeborchte van de hel blijkt. En l’enfer, zo wil Sartres cliché het, c’est les autres: de samenleving, het schimmenrijk. Behekst door de tijd, is dit een Clockwork Orange Sucks voor het decennium nul én de meest listige, duivels grappige Amerikaanse film sinds jáááren.

Piet Goethals

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content