Party Time – Tarantinokompaan Roger Avary tekent met deze wilde Bret Easton Ellisbewerking de definitieve Generation X-kroniek.

Film: ****Extra’s: (DFW)

Doorgaans leveren films over het leven op de Amerikaanse campus alleen maar vettige grapjasserij op, maar in The Rules of Attraction ligt de lat merkelijk hoger. Dit is tegelijk een razend knappe filmische interpretatie van de roman van modieus schrijftalent Bret Easton Ellis, een ongelofelijk sterk en grimmig satirisch tijdsbeeld en een ondanks de nihilistische poses aangrijpend portret van een verwende verloren generatie.

De ontmaagding waarmee de kroniek opent – op het moment dat ze uit haar delirium ontwaakt, ontdekt het meisje dat ze door een wildvreemde wordt gepakt die haar bij het klaarkomen onderkotst – zet meteen de toon van deze film, waarin de studenten kennelijk nooit aan studeren toe komen, omdat ze het te druk hebben met fuiven, zuipen, snuiven en neuken. De enige interactie die je ziet tussen een leraar en een studente is een blowjob.

De geile jongens en meisjes die deze New Englanduniversiteit bevolken, kunnen in twee types worden onderverdeeld: de ondiscriminerende hedonisten die alles versieren wat ze tegenkomen en de kieskeurige romantici die door het object van hun affectie verwaarloosd of bedrogen worden.

De belevenissen van de door Dawson’s Creek- ster James Van Der Beek gespeelde drugsdealer Sean Bateman (het broertje van de yuppie serial killer Patrick uit American Psycho) en zijn rijke maatjes en onenightstands denderen in een waanzinnig inventieve beeldenstoet voorbij. Roger Avary (de coscenarist van Tarantino’s Pulp Fiction en de regisseur van het bloedige hold-updrama Killing Zoe) ondermijnt de geijkte verteltrant met een constante aanvoer van vondsten, procedés, gimmicks en provocaties. De jongelui die het verhaal vertellen, lossen elkaar af, zodat we soms dezelfde scène vanuit wisselend perspectief te zien krijgen. Beelden vertragen, versnellen en bevriezen. Acteurs praten rechtstreeks in de camera. De diverse party’s krijgen een titel opgeplakt ( ‘Dressed to get screwed party’, ‘End ot the World Party’). Er is split screen en voice over.

Bij het bekijken van de eerste scène waarin Avary beeld en geluid terugspoelt en iedereen achterwaarts terugkeert naar zijn vertrekpunt, herinnerde ik me plotseling weer waar Koen Mortier de mosterd haalde voor zijn Ex-Drummer. Alleen is Avary hier niet de dupe van al die stilistische bravoure, maar dringt hij in zijn ongeremde kamikazestijl diep door tot de turbulente gevoelens van zijn jeugdige genotzoekers. De roes van de seks en de coke, de pijn van de onbeantwoorde liefde, de zelfmoord van een meisje dat door haar grote liefde straal wordt genegeerd, de pathologische rusteloosheid van een serial versierder (gevat in een briljant, hypersnel gemonteerd beeldverslag van zijn trip naar Europa): het wordt allemaal in één creatieve explosie op het doek gegooid. Natuurlijk volstaat het niet dat je kunt gooien, je moet ook nog goed kunnen mikken. The Rules of Attraction is pure action filming.

Patrick Duynslaegher