ROCK & ROLLING – Nogal wat drugs, een beetje seks, veel rock-‘n-roll. Ziedaar de korte inhoud van de sowieso al niet erg lange docu Stones In Exile.

Stones In Exile

Pias

‘We were young, good-looking and stupid’, zei Mick Jagger drie weken geleden op het filmfestival van Cannes, waar Stephen Kijaks documentaire Stones In Exile werd voorgesteld. ‘Now we’re just stupid. ‘ Jagger klonk inderdaad niet erg snugger, maar dat was – volgens ons – maar een act. De bejaarde rocker kreeg in Cannes nogal wat vragen over het drugsgebruik in de film en door te doen alsof hij die vragen niet goed begreep, kon hij er zich gemakkelijk van afmaken.

Stones In Exile doet het verhaal van de opnames van het legendarische Stonesalbum Exile on Main Street, dat voor de gelegenheid nog eens digitaal werd afgestoft en zich plots weer boven-aan de Britse – en inmiddels wellicht ook andere Europese – hitlijsten bevindt (voor bespreking zie p. 37). Toen de dubbelaar in 1972 uitkwam, waren de reacties echter veelal lauw. De plaat, die een terugkeer inhield naar hun voorliefde voor blues en onversneden rock-‘n-roll, bevatte amper hits en klonk volgens heel wat rockbladen te ongepolijst. Net om die redenen wordt hij nu natuurlijk als een meesterwerk beschouwd.

Kijak, die nog maar pas was geboren toen het album voor het eerst in de winkel lag, werkt met een rist archiefmateriaal. Daartoe behoren ook super 8-beelden die Mick Jagger zelf heeft geschoten in het huis in Zuid-Frankrijk waar Exile on Main Street grotendeels is opgenomen. De band was er neergestreken om aan het (toen) waanzinnige Britse belastingregime te ontsnappen én om massa’s drugs te nemen off course. Acteur Jake Weber, wiens pa de Stones van het spul voorzag, herinnert zich hoe hij als achtjarig jongetje constant joints voor de band zat te rollen. Naast de vijf – Bill Wyman doet ook nog mee – bandleden, wist de regisseur eveneens fans als Martin Scorsese, Jack White, Benicio Del Toro en Caleb ‘Kings of Leon’ Followill voor een interview te strikken. Genoeg om een documentaire van drie uur mee te vullen dus. Omdat de film echter in opdracht van de BBC werd gemaakt en tv-kijkers over dezelfde aandachtsspanne als een doperwt beschikken, heeft Kijak alles in een uur moeten proppen. Het gevolg? Stones In Exile mist focus en verschillende zaken (zoals het politieke klimaat) worden niet of amper aangeraakt. Als introductie tot het album – en hopelijk ook in afwachting van een director’s cut – kan deze dvd echter best tellen.

Ben Van Alboom