Woody Allen flitst u terug naar het Hollywood van de jaren dertig met de futiele maar charmante romcom Café Society.
In zijn zesenveertigste langspeler (!) en zijn elfendertigste romcom over de luimen van de liefde schakelt Woody Allen, net als in Midnight in Paris (2011) en Magic in the Moonlight (2014), nog eens in nostalgische retromodus. Dit keer belandt hij in het hopeloos geromantiseerde Hollywood en New York van de jaren dertig.
Daar wordt Allens nieuwste muze Kristen Stewart, net als in de Twilight-franchise, gedwongen om te kiezen tussen twee minnaars. Maar gelukkig doet ze dat dit keer mét expressie op haar gelaat, en verandert geen van haar amants in een bloedzuiger of haarbal.
Hier incarneert Stewart, die in films als Clouds of Sils Maria (2014) en Still Alice (2014) bewees dat ze meer kan dan smachtend naar Robert Pattinson te gapen, het object van begeerte van zowel Bobby (Jesse Eisenberg) als van zijn oom Phil (Steve Carell). De eerste is een licht neurotische twentysomething die door zijn Joodse working-class-familie uit de Bronx naar Tinseltown wordt gestuurd om er een job te zoeken. De tweede is een succesvolle en getrouwde filmproducent die er zijn naïeve neef onder zijn hoede neemt.
Het vervolg is een romcom in de traditie van de Billy Wilder- en Howard Hawks-komedies van weleer, waarin Allen – tachtig inmiddels! – er een jazzy upbeattempo op na houdt, een charmante cast opvoert en halt houdt bij de mooiste jarendertigvilla’s van Beverly Hills. Daardoor laat Café Society zich drinken als een vakkundig geshakete martini. Alleen hebben we alles al een keer eerder en beter gezien en klonken de dialogen, dilemma’s en oneliners wel eens scherper en sprankelender.
En ja, Allens eerste digitaal geschoten film, geproduceerd door streamingdienst Amazon, ziet er exquis uit, met de precies bemeten en belichte beeldcomposities en het rijke kleurenpalet van Vittorio Storaro, de cameratovenaar achter Il conformista (1970), Apocalypse Now (1979), Reds (1981) en andere klassiekers. Toch doen de setting en de decors je meer dan ooit hunkeren naar het organische en tactiele van pellicule, the stuff old Hollywood dreams were made of, en de materie die de jarendertigfilms met pakweg Joan Crawford en Barbara Stanwyck, waar Café Society zich graag en gretig tegenaan schurkt, dat extra vleugje magie, mysterie en glamour gaven.
Te glad en te licht om lang te blijven hangen dus, maar niettemin een charmante retrotrip die tot het beste behoort wat de onvermoeibare Allen de jongste tien jaar heeft afgeleverd. En nee, dat laatste is voor één keer niet cynisch bedoeld.
CAFÉ SOCIETY ***
Woody Allen met Jesse Eisenberg, Kristen Stewart, Steve Carell, Blake Lively
DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
