WAT?
Eerst dit. Er moest dringend eens een boek over The Replacements worden volgetikt, dus een hosanna is heden wel gepast: binnenkort kunt u Trouble Boys, het monnikenwerk van journalist Bob Mehr, aan snippers lezen. Want de synopsis voor zijn verhaal moet eenieder die ooit door dit stel ongeregeld is gegrepen sindsdien door het hoofd malen: hoe slaagde een groep die het allemaal geen hol kon schelen er toch in enkele van de briljantste gitaarrocksongs uit de periode 1979-1991 te baren?
GEPREZEN OF VERGUISD?
The Replacements, een viertal uit Minneapolis, Minnesota, ontwikkelde zich in voornoemde tijdsspanne strompelend van tumultueus hardcore-punkcombo tot conventionele alt.rockband. De eerste vier platen verschenen bij het lokale Twin/Tone-label, de laatste vier bij het toen nog als groot en boos bestempelde Sire Records. Die overstap naar een major kwam songschrijver Paul Westerberg en kornuiten uiteraard op de verachting van de underground te staan.
EN VANDAAG?
Staat het sommige hipsterconcentraties nog steeds très chic om het bokkige je-m’en-foutisme uit de Twin/Tone-jaren op een piëdestal te plaatsen en de rest als het begin van het einde af te schrijven. Alsof The Replacements ooit de broek hebben laten zakken. Neen. Een vreemde, diepgewortelde angst weerhield Paul Westerberg ervan om ruw goud als Hold My Life, Kiss Me on the Bus, Swinging Party, Bastards of Young, Left of the Dial, Here Comes a Regular, Alex Chilton, The Ledge, Achin’ to Be of I’ll Be You professioneel aan de man te willen brengen. Dan liever straalbezopen aantreden op de buis, bij Saturday Night Live. Kotsen en rochelen op elke uitgestoken hand. Maar zijn songs, doortrokken van adempijn, rauwe passie of gewoon nonchalance, bleven zelfs in hun zogenaamd ‘gladde productie’ de hartstreek beroeren. Deze vinylbox verenigt Tim (1985), Pleased to Meet Me (1987), Don’t Tell a Soul (1989) en All Shook Down (1990). Elk heeft zo zijn vulsel, maar toch: vier viersterrenplaten. Jajaja, laatstgenoemde was in feite Westerbergs eerste solovrucht. Maar wie u wijsmaakt dat bedaarde ding dan maar te mijden, heeft ook een hekel aan Wilco.
CUI BONO?
Wilco dus. Soul Asylum. Green Day. Nirvana (op Pleased to Meet Me staat -kijk nu toch -een song die Never Mind heet). Trouwens, waren The Replacements de jongste jaren niet bij een lucratieve reünie aanbeland, met zicht op een nieuwe plaat? Bijna. Want Westerberg heeft met Juliana Hatfield alweer een nieuw keldergroepje opgericht. De naam daarvan is tevens zijn antwoord op al onze vragen: The I Don’t Cares.
THE REPLACEMENTS ****
The Sire Years
rock
Warner
KURT BLONDEEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
