Zondag 3/6, 14.05 – één. Tay Garnett, VS 1946.
T he Postman Always Rings Twice is uiteraard het meest bekend in de Bob Rafelsonversie, met het hitsige nummertje op de keukentafel tussen Jack Nicholson en Jessica Lange. Maar naast Ossessione, de neorealistische versie van Luchino Visconti, is de meest bekende verfilming van James M. Cains misdaadroman deze klassieke film noir van Tay Garnett. Dat deze vroege MGM-noir aansloeg bij het publiek had niet alleen te maken met de provocerende toon en het ruwe seksgehalte van sommige scènes uit Cains debuutroman. Bovenaan op de affiche prijkten ook de namen van twee Hollywoodsterren: glamouricoon Lana Turner (hier voortdurend ironisch in uitdagend wit gekleed) en John Garfield. Die laatste naam heeft nu bij het grote publiek niet dezelfde uitstraling als die van een Robert Mitchum. Maar toen Garfield op 39-jarige leeftijd verbitterd stierf – verzwakt door de drank en verbannen uit Hollywood omdat hij tijdens de communistenjacht weigerde namen te noemen – doken er tienduizenden fans op zijn begrafenis in New York op. Iets wat men niet meer had gezien sinds de dood van stille filmster Rudolph Valentino. Garfield is Frank Chambers, een rusteloze lifter die ergens tussen LA en San Diego een job bij een afgelegen wegrestaurant aanneemt. Vanaf het moment dat femme fatale Turner zijn aandacht weet te trekken door haar lippenstiftkoker door de kamer te laten rollen, begint voor hem een ambigue gevecht met zijn eigen morele codes. Turner, toen 25, is als Cora getrouwd met een oudere echtgenoot. Ambitieus als ze is, weet ze Frank in haar web te strikken: ze krijgt hem zover om samen de joviale echtgenoot te vermoorden. ‘Je zou kunnen zeggen dat we het verhaal van de goot naar, nou ja, de stoeprand hebben getild’, zei regisseur Tay Garnett later. De scènes tussen Garfield en Turner in wit badpak op Laguna Beach werden indertijd beschouwd als de meest erotische ooit verfilmd. Nu komen ze qua preutse onschuld nauwelijks aan de natte enkels van de fameuze strandliefdesscène tussen Burt Lancaster en Deborah Kerr in From Here to Eternity. Hoewel Garnett de noirsfeer en spanning goed weet te vatten, verrast deze adaptatie in hard licht nog het meest omwille van de snedige vertelstijl. Garnett verliest het tempo nooit uit het oog, alsof hij trouw probeert te blijven aan het abrupte en vitale proza van Cain, terwijl de zowel weelderige als subtiele score van George Bassman de geladen stemming mooi in de verf zet.
(L.J.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
