HET MILDE WESTEN. IN ZIJN BIJDRAGE AAN DE HEDENDAAGSE WESTERNREVIVAL, MIST HOWARD ALWEER een dosis politieke oncorrectheid.

RON HOWARD

met Kate Blanchett, Tommy Lee Jones, Eric Schweig, Evan Rachel Wood, Aaron Eckhart, Val Kilmer

The Missing *

U weet dat Ron Howard de meest surreële oscar(s)hit bij elkaar kan filmen, maar in The Missing, zijn nieuwe western, was het hem kennelijk menens. Met een pas ontdekte smaak voor het uitzichtloze en hypergewelddadige ontplooit Howards prent zich aanvankelijk veeleer veelbelovend. Salvatore Totino’s nerveuze camera is right on track door zijn minimale en vaak bewust banale greep op een steeds donkerder wordende situatie. Howard krijgt echter schrik en laat na enkele kunstgrepen van zwarte magie en een quasi jubelend einde zijn film gewoon crashen. Het meest frustrerende is de manier waarop script en regie zich toch in alle bochten proberen te wringen om een ruw realisme te bewaren, maar het uiteindelijk toch in hun broek doen om echt van leer te trekken tegen de mythe – ongeveer zoals Peckinpah en in mindere mate ook Eastwood (wiens Unforgiven de laatste grote western is die Hollywood de wereld instuurde) het deden. The Missing bijt zich aldus met een politiek correcte klem de strot af en loopt als een kip zonder kop pal tegen zijn eigen contradicties aan.

Dat het ‘wilde’ Westen een brij was van primitief geweld, analfabetisme, religieus fanatisme, racisme en seksisme, valt moeilijk te ontkennen. Bovendien deed een meedogenloos militair bewind, aangevuurd door een industrieel kapitalisme, een heel volk (dat, toegegeven, al even primitief, religieus getikt, racistisch en seksistisch als zijn blanke equivalent was) in zijn eigen bloed of in geïmporteerde alcohol verdrinken. Het is echter niet deze gelijkheid in het barbaarse dat ontbreekt in dit afkooksel van John Fords The Searchers. Die klassieker deelde tenminste nog oprecht de rassenhaat van zijn personages. Het is wat er ongemerkt aan actuele morele cosmetica is toegevoegd dat de film weer eens onderuithaalt. In plaats van haar de banale good Christian woman te laten zijn, wordt Kate Blanchett een lachwekkende heks die haar seksuele actie vrijelijk bepaalt, haar wilde-Westen-mannetje staat en terloopse opmerkingen uitdeelt als ‘ You never know what diseases these Indians have‘. In dezelfde trant wordt bij de Comanchen het meest afzichtelijke, gemene tegengewicht opgevoerd: een tovenaar-medicijnman, met overgave gespeeld door Eric Schweig. Voor het overige is alles Dances With Wolves in replay: de puur blanke is superheld, een blanke die half-indiaans wordt (een doorgroefde Tommy Lee Jones) is nog net goed, indianen zijn slecht als ze te veel zuipen in blanke militaire dienst, echte indianen zijn goed, enzovoort. Neen, dan liever Robert Aldrichs Ulzana’s Raid, of John Wayne in The Searchers, die een biologische afkeer voelt voor zijn nichtje precies omdat ze is gekidnapt door de roodhuiden en verloren is voor christelijke genade: ‘ the leavin’s of a Comanche buck‘, zegt hij, ‘het uitwerpsel van een Comanche-hengst’. Jo Smets

Jo Smets

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content