MARIONETTEN AAN DE MACHT. EEN PRESIDENTSKANDIDAAT, gedomineerd door een multinational: met dit (LOUTER FICTIEVE) gegeven zien we nog eens een jonathan demme in topvorm.

JONATHAN DEMME

MET DENZEL WASHINGTON, MERYL STREEP, LIEV SCHREIBER, JEFFREY WRIGHT, KIMBERLY ELISE, JON VOIGHT, TED LEVINE

The Manchurian Candidate ****

Na meer dan veertig jaar wordt John Frankenheimers The Manchurian Candidate uit 1962 alle eer aangedaan met een remake van regisseur Jonathan Demme. De originele versie geldt nog steeds als een van de beste, meest blijvende en doordringende politieke thrillers uit de geschiedenis. Daarin komt Korea-veteraan Marco Bennett op het spoor van een complot: een door China opgezet experiment met hersenspoeling, waarbij een van zijn toenmalige strijdmakkers, Raymond Shaw, geprogrammeerd is tot een vreselijke daad.

Voor Demme is het de tweede remake van een jaren-zestigklassieker in twee jaar (na The Truth About Charlie, een update van Stanley Donens Charade). Net als in The Silence of the Lambs beheerst Demme de mechaniek van het Hollywoodfilmen hier briljant. Hij wordt daarbij geruggensteund door een sterk, op de Amerikaanse actualiteit geschreven script van Daniel Pyne en Dean Georgaris. De structuur van het verhaal blijft de originele versie trouw, maar andere gegevens sleuren het resoluut het heden in. Shaw (Liev Schreiber), nu een gedecoreerde held van de eerste Golfoorlog, is verdraaid een rechtstreekse kandidaat voor het presidentschap. Hij wordt meedogenloos gestuwd door zijn moeder (Meryl Streep) die zelf senator is. Dit alles kadert in een soort Democratische coup-in-wording, georchestreerd vanuit een kapitalistische duivelse multinational, Manchurian Global (de Halliburton van de liberalen), die via chipimplantaten de droom van mind control probeert te realiseren. Ondertussen evolueert Bennett (Denzel Washington) van propaganda-instrument tot een door het militaire systeem belaagde gek. De politieke weerspiegelingen van deze film zijn duidelijk complexer dan men voor Tinseltown-politiek mogelijk acht; ze plaatsen Demmes werk kordaat op de lijn van Alan J. Pakula’s The Parallax View en de paranoiathriller van de jaren zeventig.

Demme controleert de suspensemachine zonder verpinken met behulp van zijn trouwe cameraman Tak Fujimoto. Die kiest strak voor de close-up en dwingt het complot in de geesten van de spookpersonages. Zonder twijfel is dit het beste werk van de twee sinds The Silence of the Lambs. Het is bovendien een bewijs dat de discipel van exploitation-koning Roger Corman (let op de cameo) zijn no-nonsense-filmen het sterkst laat renderen op motieven van manipulatie en controle (zie de excellente opmerking: ‘Everything is under control.’).

Het acteerwerk is medailles waard: Washington, kwetsbaar als nooit tevoren; Schreiber, met een gelijkaardige ijzige, wezenloze uitdrukking over zich als Laurence Harvey in het origineel; en een verbazende La Streep, die de vloer aanveegt met het slappe manvolk en een ronduit akelig personage neerzet. Haar woorden echoën die van de door blind positivisme en onheilsfundamentalisme gedreven Man in het Witte Huis. Samenzweringstheoretici, gaat dat zien!

Jo Smets