The Man Who Knew Too Much

‘Laten we zeggen dat de eerste versie het werk van een getalenteerde amateur was, en de tweede door een professional gemaakt werd’, aldus Alfred Hitchock himself over The Man Who Knew Too Much, de spionagethriller die hij twee keer draaide, in 1934 en in 1956. In zijn Hitchcockreeks – elke zaterdag een klassieker van de meester van de suspense – toont Caz nu die laatste.

In deze versie gaat dokter Ben McKenna (James Stewart) met vrouw Jo (Doris Day) en zoontje Hank (Christopher Olsen) op vakantie naar Marokko. Daar ontmoeten ze de mysterieuze Fransman Louis Bernard (Daniel Gélin). Op een marktplein zien ze hoe een man neergestoken wordt. Het lijkt een vermomde Bernard te zijn, die hun net voordat hij sterft vertelt dat er een moord op een diplomaat in Londen beraamd wordt: ‘A man… a statesman… is to be killed… assassinated in London. Soon… very soon. Tell them in London… tell them to try Ambrose Chapel…’ Hank blijkt in de verwarring ontvoerd. De kidnappers waarschuwen Ben dat de jongen ongedeerd blijft als hij maar niets aan de politie zegt. Ben en Jo besluiten daarop zelf naar Londen te trekken.

Veel nieuwe elementen voegt deze remake niet toe, behalve dan dat Hitchcocks anticommunistische gevoelens erin doorschemeren. Dit keer is alles in weelderige kleuren gegoten door Hitchcocks favoriete cameraman Robert Burks en de suspense komt ook veel beter tot uiting. De climax is die beroemde scène in de Royal Albert Hall, een huzarenstukje waaraan Mission: Impossible – Rogue Nation (2015) recent nog een hommage bracht. Hitchcock voert de spanning twaalf minuten lang op terwijl er geen woord gezegd wordt. Het enige geluid is dat van het orkest én uiteindelijk de schreeuw van Doris Day.

Filmcomponist Bernard Herrmann vertolkt trouwens zelf de orkestleider. Herrmann, die met Hitchcock ook aan Vertigo, North by Northwest, Psycho en The Birds werkte, was niet enthousiast over een andere beroemd element in de film: het nummer Que Sera, Sera (niet van zijn hand). ‘Waarom zou je zo’n stuk rommel in de film willen?’ merkte hij op. Ook Doris Day was allesbehalve gecharmeerd: ze vond het een nummer voor kinderen en zei nadat ze het had opgenomen: ‘Dat is de laatste keer dat je dat zult horen.’ Maar Que Sera, Sera won een Oscar en is door de jaren zo’n beetje het lijflied van Day geworden. De toekomst blijft inderdaad geheim.