THE HUNGER GAMES **

THE HUNGER GAMES. Sf-kitsch, speelse gruwel en tienertragiek.
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

SPEL ZONDER GRENZEN – Het futuristische actieavontuur ‘The Hunger Games’ biedt het popcornpubliek zijn portie brood en spelen, met mediasatire als toetje. Of toch niet?

Gary Ross met Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Stanley Tucci, Woody Harrelson, Elizabeth Banks

Wordt The Hunger Games de nieuwe Twilight? Wel als het van producent Lionsgate afhangt, want de studio pompte honderd miljoen dollar in deze blockbuster, die het startschot voor een nieuwe hitfranchise moet worden. Voor deze mix van sciencefiction, suspense en romantiek baseerden de makers zich op de driedelige reeks romans van Suzanne Collins, waarvan er in de States al meer dan twintig miljoen werden verkocht – vooral aan tieners en vrouwen.

Nochtans is het van de Japanse culthit Battle Royale geleende concept een stuk grimmiger dan dat van Twilight, met zelfs een portie satire op de hedendaagse sensatiecultuur. Alles draait namelijk om live op tv uitgezonden gladiatorenspelen die jaarlijks in de futuristische heilstaat Panem worden georganiseerd, en waarin jongeren elkaar tot de dood bekampen. Een van hen is Katniss Everdeen, die Panems elfde district vertegenwoordigt en haar concurrenten met pijl en boog, of desnoods zelfs met de blote vuist mag afmaken.

Geef toe: het klinkt niet als een formule waarmee je de kids in dichte drommen richting bioscoop zuigt, maar laat dat nu net de aantrekkingskracht van deze pervers onderhoudende survivalshow zijn. Wat de ‘Hunger Games’ populair maakt bij de elite van Panem is namelijk precies datgene waar ook reality-tv en deze film op teren, met name de voyeuristische hang naar sensatie en identificatie met de deelnemers, die in dit geval letterlijk tot op het bot worden geëxploiteerd.

In die zin houdt deze groteske melange van sf-kitsch, speelse gruwel en tienertragiek zijn publiek een spiegel voor, al blijft de vraag of de makers op deze subtekst mikken, dan wel hetzelfde credo hanteren als Panems dictator: Verstrooi en heers! Zo moet regisseur Gary Ross, maker van onschuldig familievertier als Pleasantville en Seabiscuit, alvast niet van veel subversieve mediakritiek worden verdacht, al toont hij zich ook nu een vakman die weet wanneer je de juiste emoknoppen moet indrukken.

De 140 minuten schieten bijgevolg voorbij, met dank ook aan Jennifer Lawrence, die ongeveer dezelfde rol krijgt als in haar doorbraakfilm Winter’s Bone: die van het breekbare, gewetensvolle tienermeisje dat zich tot een koene krijgster ontpopt wanneer ze in het nauw wordt gedreven.

Simplistische en slimme popcornpulp tegelijk dus, ingeblikt met fabrieksmatige efficiëntie.

DAVE MESTDACH

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content