Monster met meerwaarde – ‘Made in Korea’ staat niet noodzakelijk voor goedkope rommel. Bong Joon-ho’s monsterthriller is popcornvertier met een sociale, ecologische en politieke dimensie.

Dave Mestdach

Bong Joon-ho met Song Kong-ho, Byon Hie-bong, Park Hae-il, Bae Du-na, Ko Ah-sung

Monsterfilms die het eindejaarslijstje van het strenge Les Cahiers du Cinema halen zijn schaars, maar The Host van het Koreaanse goudhaantje Bong Joon-ho speelde het klaar. Het is dan ook een van de meest bevlogen uitspattingen in tijden in dit vaak schaamteloos met kitsch, camp en kwijl kliederende genre. Hoofdattractie is een gemuteerd vleesetend monster – half vis, half reptiel, half digitale lachkramp – dat plots uit de zwaar vervuilde Hanrivier komt gewipt en Seoel in onvervalste Godzillastijl begint te terroriseren. ‘Komt ervan als je te veel met chemicaliën rotzooit’, zo leert ons de op ware feiten gebaseerde proloog – we kid you not – waarin we zien hoe het Amerikaanse leger, dat nog altijd verschillende bases heeft in Zuid-Korea, duizenden liters ethanol illegaal in de rivier loost.

Terwijl Bong tussen de opwindende popcornleut aldus de politieke en ecologische toer opgaat, heeft de disfunctionele familie Park ondertussen wel andere besognes: het 11-jarige kleindochtertje van de clan werd door het monster gekidnapt en in een container verstopt. Het sein voor de start van een dappere reddingsoperatie waarbij zowel de sullige vader, de krasse opa als de dronken oom zich mogen ontpoppen tot de meest onwaarschijnlijke filmhelden sinds het gezin van Tom Cruise in Spielbergs War of the Worlds.

The Host scoort even sterk als raak geobserveerd familiedrama, sociologische tijdskroniek en droogkomisch horrorspektakel, maar de meeste indruk maakt Bongs bevlogen regie. Zo is de eerste woeste raid van het monster langs de oevers van de Han een carnavaleske variant op Eisensteins trappenscène uit Pantserkruiser Potemkin, terwijl elders citaten uit Romero’s zombiecataloog, Kurosawa’s familie-epen en zelfs Verhoevens Starship Troopers de schlock-revue passeren.

Met die laatste film heeft The Host ook zijn venijnige satire op de totalitaire heilstaat gemeen. Veel moeite hoef je niet te doen om dat vraatzuchtige creatuur te zien als het destructieve restafval van een fascistoïde samenleving. Een maatschappij die angst en epidemies kweekt (Kim Jong-il, SARS en 9/11 zijn nooit veraf), achteloos met de natuur zit te klooien en er zelfs mee dreigt om ‘Agent Yellow’ – Bongs knipoog naar Agent Orange of het gif waarmee de Amerikanen indertijd Vietnam besproeiden – op Seoel te droppen.

Voor de slechte verstaanders: een knap gemaakte, gruwelijk grappige en heerlijk entertainende blockbuster die, ondanks een dipje halverwege, die span-dexspin uit Hollywood moeiteloos onder zijn reptielenklauw plet. Dave Mestdach