Ze bestaan nog: Britse bands die elk album een tikje straffer uit de hoek komen. Wat meer, The Horrors komen er nog voor uit ook: ‘Elke nieuwe plaat worden we beter.’

Met Primary Colours uit 2009 schudden The Horrors hun imago van eendagsvliegen af op het ritme van bezwerende krautrock en shoegazegitaren. Meteen goed voor een van dé verassingen van dat jaar. Op het één maand oude Skying trekt het kwintet uit Londen alle registers open voor een hemelse trip richting eighties new wave en psychedelische gitaarrock – goed voor een stevige optie op de top van ons eindejaarlijstje. Zo komt het dat we voor de tweede keer in evenveel jaar tijd tegenover bassist Rhys Webb en gitarist Joshua Hayward zitten.

Heren, ik weet wat ‘mooning’ is, maar wat betekent ‘skying’?

Rhys Webb: Het is een studioterm ontstaan eind jaren 50, bedoeld om dat typische whoosh-effect te omschrijven waarmee psychedelische garagebands in de sixties zo graag experimenteerden. Er bestaat een machine voor, de Grande-Skyer Mark II, en Josh heeft er speciaal voor deze plaat zelf eentje gebouwd.

Joshua Hayward: Ik noem hem de Grande-Skyer Mark V, hij heeft twintig verschillende filterniveaus. (Trots) De meeste modellen hebben er maar acht. Het is het pronkstuk van onze studio.

Dit album hebben jullie zelf geproduceerd, bij ‘Primary Colours’ zat Geoff Barrow van Portishead nog achter de knoppen. Ruzie gemaakt?

Webb: Integendeel. Het was Geoff die suggereerde om deze keer zelf het heft in handen te nemen. Waarschijnlijk hebben we hem zó op de zenuwen gewerkt dat hij dacht ‘nooit meer!’ (Lacht)

‘Primary Colours’ was een kwade, donkere plaat. ‘Skying’ klinkt meer ontspannen, verlicht bijna.

Webb: Ik vond Primary Colours helemaal geen donkere plaat. Integendeel, voor mij overheerste net een gevoel van euforie – a feeling of bouncing of the walls. We zijn helemaal geen kwade jongens, in tegenstelling tot wat vele mensen lijken te denken. We willen ons met onze muziek amuseren, en mensen motiveren om zich uit te leven en te dansen. Echt, de energie die we in onze muziek steken is veeleer positief dan negatief, maar intens klinkende muziek wordt nu eenmaal snel als ‘donker’ ervaren. Vaak wordt ons een gothic imago aangewreven, maar dat we soms helemaal in het zwart gekleed gaan, heeft veel meer met Johnny Cash en The Velvet Underground te maken dan met toestanden als The Sisters Of Mercy!

The Horrors hebben hun imago tegen?

Webb: (Haalt zijn schouders op) Vertel me iets nieuws. Vroeger gingen we wel eens flink tekeer, maar dat is toch normaal? Elke jonge, beginnende band moet eerst door een stadium waarin ze zich intens met spoed, gretigheid en woede op hun muziek smijten. Wij waren geen uitzondering, deel uitmaken van een band ís nu eenmaal erg opwindend en spannend. Maar dat is vijf jaar geleden, inmiddels zijn we eraan gewend.

Oei, het nieuwe is er al af?

Webb: Dat bedoel ik niet. We zitten comfortabeler in ons vel en weten nu wat onze sterktes zijn. De focus ligt op het schrijven van de best mogelijke songs. We willen telkens onze grenzen verleggen.

Jullie zanger Faris Badwan heeft met Cats Eyes een fijn zijproject uit de grond gestampt. Naar verluidt vond hij het moeilijk om bij The Horrors sommige van zijn ideeën door te duwen.

Webb: Heeft hij dat gezegd? Tja…

Hayward: We hebben alle vijf een uitgesproken mening, maar niemand heeft vetorecht in The Horrors. Elk idee dat op de meeste bijval van de andere leden kan rekenen, is een goed idee. We laten ons leiden door de muziek, niet omgekeerd.

Webb: Faris’ sterktes in The Horrors zijn melodie, zang en teksten. Als hij sommige van zijn andere muzikale ambities elders wil uiten, is dat wat mij betreft oké. Het is zelfs positief dat hij nog een uitlaatklep heeft, anders zorgen zijn frustraties enkel voor spanningen. Zolang Farris maar weet waar zijn prioriteiten liggen. (Glimlacht)

Ander onderwerp dan maar? De reacties op de single ‘Still Life’ liepen erg uiteen, van ‘briljant’ tot ‘Simple Minds-achtige stadium rock’. Geschrokken?

Hayward: Serieus, voor Kerstmis wil ik een best-of van Simple Minds, ik ga de ontdekking van mijn leven doen!

Webb: In mijn kast staat één lp van Simple Minds: Empires And Dance uit 1980, maar ik heb er al lang niet meer naar geluisterd. Iedereen mag zeggen wat hij wil, het was zeker niet de bedoeling om met Still Life Simple Minds na te apen. Wij dachten dat we een moderne neopsychedelische popsong hadden geschreven. (Lacht) Ach, iedereen hoort wat hij wil horen. Het lijkt wel alsof mensen het verleerd zijn om emoties in woorden om te zetten. In plaats daarvan beschrijven ze muziek door naar andere muziek te verwijzen. Onlangs toonde iemand me een oude foto van een pas gelanceerde ruimteraket en zei: ‘Dit zijn The Horrors.’ Een mooi compliment, ik kon me er volledig in vinden. Onze muziek is bedoeld om je in hogere sferen te brengen.

Wat is de meest afgezaagde vraag die journalisten jullie voorschotelen?

Webb: Veel journalisten willen het vooral over onze invloeden hebben. Soms ben ik dat zó beu.

Hayward: Zeg het, Rhyss, wat ligt er op je lever? (Lacht)

Webb: Ik zou willen dat we die vraag wat minder kregen, dat is alles. Alsof elke nieuwe plaat slechts bestaat bij gratie van andere, oudere platen, snap je? Luister: ik verzamel zelf vinyl, alles van obscure sixties shit tot oude techno. Ik sta op en ga slapen met muziek, maar als we in de studio zitten, wil ik vooral nieuwe dingen maken, zonder op mijn invloeden te teren. Het verleden is een leuke plek om rond te hangen, maar je wil er niet blijven wonen. We kijken met The Horrors enkel naar de toekomst, en met elke nieuwe plaat worden we een betere groep. Dát is belangrijk!

THE HORRORS

Live op Pukkelpop, 20/8, 16.40 Marquee.

DOOR JONAS BOEL