Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

M. Night Fever – Een mysterieuze zelfmoordgolf treft Amerika:de nieuwste van M. Night Shyamalan is weer zwanger van symboliek, suspense, paranoia en ook welonbedoelde humor.

M. Night Shyamalan met Mark Wahlberg, Zooey Deschanel, John Leguizamo

Met het egomane griezelsprookje Lady in the Water kreeg suspensemaestro M. Night Shyamalan voor het eerst in zijn carrière de wind flink tegen en dat zal met opvolger The Happening ongetwijfeld niet anders zijn. In plaats van terug te keren naar de psychologische roots van The Sixth Sense, Unbreakable en Signs blijft de zelfverklaarde ‘nieuwe Hitchcock’ ook dit keer immers koppig steken op autoreflexief niveau, met weliswaar tal van stijlvol geregisseerde scènes en intrigerende referenties aan huiverklassiekers als War of the Worlds, The Birds en Invasion of the BodySnatchers. Maar ook met zoveel bruuske stijlbreuken en ridicule uitschuivers dat zijn milieuallegorie vaker de lachspieren dan de zenuw-banen prikkelt.

Zo tracht Shyamalan dit keer de paranoïde toestand van Amerika te vatten met een doemverhaal over een mysterieuze zelfmoordplaag die voor het eerst opduikt in Central Park en zich daarna als een pandemie verspreidt over het hele Noord-Oosten van Amerika. Elliot Moore (Mark Wahlberg), een New Yorkse leraar wetenschappen, vlucht samen met zijn echtgenote en zijn beste buddy richting platteland, maar ook daar blijkt de plaag als een kwade wind toe te slaan. Wanneer alle contact met de buitenwereld verloren lijkt, rest het door Moeder Natuur opgejaagde gezelschap maar één bekommernis: hoe ontkomen ze aan deze ecologische nachtmerrie?

Hoewel Shyamalan aardig van wal steekt met een titelsequens waarin een azuurblauwe hemel plaatsmaakt voor dreigende wolkenmassa’s, laat wat volgt zich het best omschrijven als een stuurloze joyride door de Hitchcockcataloog, waarbij zowel Hitch’ southern gothic, achtervolgingsparanoia als ecohorror de revue passeren. Een coherente nagelbijter weet Shyamalan daar echter nooit uit te puren. Daarvoor schippert hij te vaak en te bruusk tussen sociale gravitas (de exodus uit New York knipoogt duidelijk naar de chaos van 9/11 en de orkaan Katrina) en onbedoelde kolder, met houten klaas Mark Wahlberg en die bizarre rurale climax met een granny from hell als hoogte- of dieptepunten, naargelang van uw gevoel voor postmoderneironie.

Toch zou het onfair zijn om Shyamalan opnieuw de volle lading te geven. In tegenstelling tot het gemiddelde Hollywoodproduct getuigt ook The Happening van artistieke moed, en de regisseur etaleert nog altijd zijn ontegen-sprekelijke talent voor klassiek gefilmde en strak gestileerde suspense. Voeg daar nog de mooie score van James Newton Howard en de dreigende fotografie van veteraan Tak Fujimoto aan toe en je krijgt een schizofreen B-thriller-ratjetoe dat op zijn minst fascinerend blijft om naar te kijken. Toch nog twee sterren dus, op voorwaarde dat Shyamalan de volgende keer uit zijn ivoren toren afdaalt.

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content