The Goldfinch

Slechte dingen leiden soms tot iets moois. Dat is een van de lessen die je uit Donna Tartts roman The Goldfinch kunt trekken. Als John Crowleys verfilming van haar lijvige Pulitzerprijswinnaar uit 2014 echter iets leert, dan wel dat het omgekeerde óók geldt. Op papier belooft het verhaal van een jonge antiquair die zijn moeder verliest bij een aanslag in het New Yorkse Met-museum veel goeds. Toch kunnen zelfs Nicole Kidman en babyface Ansel Elgort (Baby Driver) niet verhinderen dat dit prestigeproject op een teleurstelling uitdraait. De regisseur van Boy A kneedt Tartts roman immers tot een ‘changeling’, een term die Theo’s leermeester gebruikt voor authentiek ogende antiek die uit oude resten is geassembleerd. Crowley denkt een origineel drama te kunnen maken door onhandig te manoeuvreren tussen langdradige flashbacks van Theo’s jeugd en het heden, en zelfs de gereputeerde cameraman Roger Deakins heeft moeite om een prikkelende beeldtaal te puren uit de vele antieke decors en schilderijen die de revue passeren. Reden te meer om aan te nemen dat dit een kitscherige vervalsing is die zich als grote vertelkunst wil verkopen.