The Disciple

‘Deze muziek is verworven door heiligen en asceten na duizenden jaren strikte spirituele devotie. Niet gemakkelijk om te leren. Tien levens volstaan niet.’ Als hij zijn raga’s niet inoefent, laaft de jonge Sharad zich aan de stiekem op band gezette woorden van een mythische khayalzangeres die niet wilde weten van vulgariteiten als opnames, optredens en vocale acrobatiek. Een gezin, deftig betaald werk, een sociaal leven: alles moet jaar in, jaar uit wijken voor het inoefenen van de Hindoestaanse klassieke muziek, al dan niet in aanwezigheid van zijn goeroe. Ondertussen worden andere zangers beroemd via populaire tv-shows en blijken ze zelfs in het archief zijn mythische zangeres niet te kennen. En zou het kunnen dat Sharad ondanks zijn toewijding nooit echt zal uitblinken? Mooi aan deze in Venetië bekroonde, door Alfonso Cuarón geruggensteunde Indiase variant op Whiplash is de ruimte voor twijfel, verstilling, melancholie en het inzicht dat bewondering voor een verdwijnende muzikale traditie niet hoeft samen te vallen met blinde adoratie. Sommige passages zijn wat lang uitgesponnen, maar in tegenstelling tot zijn hoofdpersonage hoeft regisseur Chaitanya Tamhane zijn talent niet in twijfel te trekken. Beste bewijs is zijn metafoor en motief: eenzame nachtelijke motorritten die bijna even bezwerend zijn als de muziek.