EXPLOSIEGEVAAR. ED SIMONS EN TOM ROWLANDS VINDEN HET HEILIGE VUUR EN HET SPEELPLEZIER TERUG.

push the button

(virgin)

The Chemical Brothers ****

Ik was de eerste om de mogelijkheid dat techno nog zinderende platen zou voortbrengen in twijfel te trekken. Maar ik ben evengoed de eerste om toe te geven dat The Chemical Brothers dat ongeloof met Push The Button genadeloos afstraffen. Hoe Tom Rowlands en Ed Simons die klus klaarden? Door bijvoorbeeld Believe – waaraan ster in wording Kele Okereke (Bloc Party) zijn stembanden leende – stootkracht én speelsheid mee te geven. De maffe psychedelische klanken, die je ook op de rest van het album om de oren kletsen, maken de track allesbehalve zwaar op de hand. Het is duidelijk dat het Britse duo de weg naar het heilige vuur en de joie de vivre teruggevonden heeft door naar jonge wolven als Röyksopp te luisteren. Na zes minuten deint Believe uit in Eisbaer-achtige geluidseffecten, waarna het overvloeit in Hold Tight London, een dromerige gitaarsong op een tribaal ritme à la Arsenal.

Het valt op hoe elke song openbloeit: de spanning is minutieus opgebouwd. Nog eentje om dat te staven: de elektroshock van de vooruitgestuurde single Galvanize. De rap van Q-Tip (A Tribe Called Quest), die accuraat de geladen tijdsgeest vat, mengt zich met een Arabisch motiefje tot een hoogst explosief goedje. Militant is ook die andere hiphoptrack Left Right, waarvoor Anwar Superstar – de minder bekende, maar daarom niet minder begaafde broer van Mos Def – de woorden leverde.

Push The Button is enorm gevarieerd. Close Your Eyes lijkt een elektronische variatie op The Polyphonic Spree: het zachte, zalvende liedje wiegt op de golven van xylofoon, tamboerijn, akoestische gitaar en harmoniezang. Een oase van rust. Marvo Ging vertrekt van een gemuteerde bluessample, maar komt niét bij het minimalisme van Moby uit. Inpikkend op de punkfunk, hét geluid van het moment, herinnert The Big Jump dan weer aan de weerhaakjes van Virgin Prunes en Theatre Of Hate. Het al even funky Shake Break Bounce illustreert als één stroom kolkende lava het treffendst dat The Chemical Brothers geen grenzen kennen. Het is alsof ze volledig losbreken en toch zichzelf blijven. Push The Button is een onverwacht feest van fantasie met beats die nog altijd behoorlijk ‘big’ zijn.

The Chemical Brothers koppelen grandeur aan emotie, zoals U2. In de ondertoon van de spacy afsluiter Surface To Air schuilt dan ook een echo van Where The Streets Have No Name. Deze wervelstorm van opzwepende grooves is met zijn orgie van klanken niet alleen een productioneel hoogstandje, de songs zijn bovendien van een uitzonderlijk hoog niveau. Rowlands en Simons hebben ons nooit eerder zo overtuigd als songsmeden. Verpletterende plaat.

Peter Van Dyck