TERUG NAAR SCHOOL

Het nieuwe tv-seizoen is begonnen, de eerste wonden zijn geslagen en gelikt, tijd om onze sterren uit te delen. De oogst gewikt en gewogen.

De school van lukaku ****

Elke maandag, één

Op zich is De School van Lukaku een ‘lucky strike’: toen de makers in het Sint-Guido Instituut begonnen te filmen, was Lukaka weinig meer dan een erg beloftevolle voetballer en niemand had voorzien dat zijn ster bij Anderlecht zo snel de lucht in zou schieten dat zijn naam vandaag in de programmatitel kan. Gelukkig zijn de makers niet afgeweken van hun oorspronkelijke opzet om de samenlevingsproblemen in Brussel te bekijken door de ogen van enkele gewone jongeren die er elke dag mee te maken hebben. Lukaku zelf krijgt natuurlijk ruimschoots aandacht en hij toont dat hij een tiener is die met beide voeten bijzonder stevig op de grond staat – ook al omdat hij door zijn familie op die grond gehouden wordt. Maar de echte sterren zijn de klasgenoten van de topspits, gewone tieners als de diepgelovige moslim Mohammed, die de kijker rondleidt in zijn huis of met een camera in zijn kielzog naar een slachthuis gaat om een schaap te laten kelen.

Wat de leerlingen te zeggen hebben, is niet altijd even aangenaam om te horen – vooral in de tweede aflevering, toen onderwerpen als godsdienst, homoseksualiteit of de evolutietheorie aan bod kwamen, bleek het klasje bijzonder conservatief – maar ze blijven wel altijd zichzelf. En net daardoor slaagt de reeks erin om thema’s waar vandaag vooral in algemene bewoordingen over wordt gediscussieerd – integratie, religieuze spanningen, armoede… – heel tastbaar en menselijk te maken. De School van Lukaku is daarom niet alleen een goed maar ook een belangrijk programma – en dat zullen we waarschijnlijk van weinig nieuwe tv-reeksen dit najaar kunnen zeggen.

De jaren stillekes ***

Elke zondag, één

De Jaren Stillekes was vorig najaar dan wel een van de lichtpunten in de zenderschema’s, toch had het programma van Steven van Herreweghe zijn gebreken: de ene aflevering was stukken beter dan de andere, en ook binnen één uitzending kon het niveau nogal eens wisselen. Die onevenwichtigheid speelde ook de opener van het tweede seizoen, met Annemie Struyf als centrale gast, parten. Het eerste filmpje, over de Mortselaar Leon Theunis die ooit een wenende maagd Maria in zijn huiskamer had staan, was misschien wel informatief maar vooral langdradig en weinig grappig. Het mopje met een Mariabeeld dat in plaats van bloederige tranen mayonaise en ketchup weende, was in dat opzicht de perfecte afsluiter.

Gelukkig ging daarna het niveau de hoogte in, toen Struyf mocht terugblikken op twee tv-programma’s die het meeste indruk op haar hebben gemaakt: de historische docureeks De Tijd der Vergelding van Maurice De Wilde en de voorlichtingsfilmpjes die in de jaren 70 in het kader van de Schooltelevisie jeugdig Vlaanderen introduceerde in de geheimen van de andere sekse. De beelden van De Wilde die zijn getuigen letterlijk terroriseerde tot ze zegden wat hij wilde, waren hilarisch, en dat de makers hadden kunnen achterhalen wie de eerste blote man op de Vlaamse tv was, spreekt voor hun doorzettingsvermogen. Maar we waren vooral onder de indruk van hoe die twee items in elkaar werden gevlochten, met een filmpje waarin Van Herreweghe verkleed als Maurice De Wilde seksuele voorlichting gaf en enkele spermacellen toesnauwde. De Jaren Stillekes op zijn best.

De beste hobbykok van vlaanderen **

Elke dinsdag, vtm

Van alle talentenjachten op het scherm zijn we De Beste Hobbykok van Vlaanderen het meeste genegen. Wellicht omdat koken meer bij onze interessesfeer aansluit dan dansen of zingen, maar ook vanwege de jury, Peter Goossens en Sergio Herman, twee mensen die de expertise én de gevatheid bezitten om de gerechten te keuren. Toch is ook De Beste Hobbykok een talentenjacht waar je de radertjes van de reality veel te vaak ziet draaien. De rondborstige blondine in nauwsluitend jurkje die in de eerste aflevering wel heel veel aandacht kreeg, het spektakel met de glibberige palingen in de tweede aflevering, het zijn momenten waarop je de hand voelt van de makers, die vooral zogenaamd goede televisie willen. Het meest sprekend – en ook ergerlijk – was dat bij de ronde in de eerste aflevering waarin de 23 overblijvers uit de selectieproef teruggebracht werden tot ongeveer de helft. De amateurkoks moesten rundertong in maderasaus klaarmaken, maar de twee juryleden mochten enkel proeven van hun probeersels en geen commentaar geven, omdat ze naar aloude realitytraditie eerst gingen delibereren om dan in een ellenlang pseudospannend slot de finalisten bekend te maken. Mensen die ge-interesseerd zijn in koken hebben wellicht minder boodschap aan de zoveelste variant op The Bachelor, met keukenschorten in plaats van rozen, en zouden liever wat meer uitleg van Goossens en Herman horen, over wat er goed is aan de klaargemaakte gerechten en wat niet. Een beetje meer durf om van de geijkte paden af te wijken zou van De Beste Hobbykok pas echt een sterk programma maken.

De vissershaven **

Elke woensdag, één

‘Een nagelnieuw programma’, zo omschreef omroepster Andrea Croonenberghs de docusoap De Vissershaven in de aanloop naar de eerste aflevering. Dat is toch een beetje te veel eer: ten eerste dateren de opnames van deze ‘Het Leven Zoals Het Is Die Geen Het Leven Zoals Het Is Meer Mag Heten’ van 2006, ten tweede volgt de reeks iets te veel de geplogenheden van het docusoap-genre om vernieuwend te zijn. Dat betekent dat vooral de ‘kleurrijke’ personages uit de Oostendse visserswereld aandacht krijgen, zoals kustvisser Frank, een robuuste zeebonk die elke nacht op de golven dobbert en bij thuiskomst voor het slapengaan in het bijzijn van zijn schoonzoon én de camera’s zijn vrouw informeerde dat hij ‘seffens nog eens aan haar poes zal zitten’. Of Nata-sha, die een lingeriesetje ging kopen om mee te geven met haar man, zodat die zich tijdens zijn drie weken voor de Franse kust niet te eenzaam zou voelen.

Op zich is de visserij een interessante biotoop en via de verhalen van de mensen aan boord en wal probeert het programma ook wel de hardheid van het beroep in de verf te zetten, de lange dagen en nachten op zee en de zorgen van de achterblijvers die weinig meer kunnen doen dan wachten tot hun geliefden terugkeren. Maar er gaat toch net iets te veel aandacht naar sappige anekdotes om onze interesse echt op te wekken. We vrezen dan ook dat het persbericht waarin De Vissershaven omschreven werd als ‘een uniek tijdsdocument’ even rooskleurig was als de aankondiging van Croonenberghs.

goedele nu **

Elke dinsdag, vtm

Goedele Nu wil ‘spraakmakend’ zijn, de kijkers ‘oprechte emoties’ laten beleven en gesprekken brengen vol ‘psychologische chirurgie’. In de eerste twee afleveringen zaten er telkens enkele momenten waar men erin slaagde om die grote woorden ook waar te maken. De gesprekken met Marie-Rose Morel over haar terminale kanker in de eerste aflevering en met Natalia over haar zieke vader in de tweede leverden erg openhartige en soms pakkende tv op, tenminste als je je niet te veel stoorde aan de dramatische interviewstijl van de gastvrouw, die alles met veel geblaas, armgezwaai en vragen die beginnen met ‘Als mij dat zou overkomen… ‘ in goede banen probeert te leiden.

Tussen die items over de donkere kant van het bestaan probeert Goedele Nu echter ook de lichtvoetige toer op te gaan, bijvoorbeeld met de rubriek ‘De Schaal van Liekens’, waarin Goedele op een luchtige manier de actualiteit overloopt, en interviews met de bejaarde maîtresse van Jeff Hoeyberghs, die kwam vertellen hoe geweldig het tussen hen twee klikt in bed, of met het zogenaamde ‘model voor Madonna’ Jess Donckers. Die drang om ernst en luim door elkaar te mixen is bij momenten nogal potsierlijk én respectloos tegen-over de serieuze praatgasten, en we hebben de indruk dat de ‘wijzen’ die Goedele moeten bijstaan in de interviews – Tom Naegels in de eerste aflevering en Steve Stevaert in de tweede – ook niet echt weten hoe ze ermee moeten omgaan. Nu goed, ergernis is natuurlijk ook een oprechte emotie.

zo zijn we getrouwd *

Elke woensdag, VT4

Met Bananasplit, De Juiste Prijs en De Vissershaven wordt de definitie van wat een ‘nieuw programma’ precies is ook dit najaar nog wat verder uitgerekt. Zo zijn we getrouwd kun je eigenlijk ook in dat lijstje onderbrengen, want op zich is dit weinig meer dan een variant op Komen Eten, de kookreeks die zo’n verrassend succes is op VT4: alleen draait het hier niet om vier amateurkoks die elkaars culinaire talent keuren, maar om vier bruidjes die elkaars huwelijksfeest bijwonen en daarna punten mogen geven. Volgens de makers moest Zo zijn we getrouwd wel positievere tv zijn dan Komen Eten, een ode aan de romantiek die kijkers zin zou geven om zelf in het huwelijksbootje te treden.

Dat viel in de praktijk nogal tegen. We moeten toegeven dat we sowieso al wat afkerig staan tegenover trouwerijen, maar de opeenvolging van polonaises, Vlaamse schlagers en boerenleute uit de eerste aflevering zorgde er toch niet meteen voor dat we zelf een huwelijksaanzoek begonnen te plannen. Ook de romantiek was bij momenten ver te zoeken, omdat de beelden van de glimmende bruidegoms en trotse ouders telkens onderbroken werden door het vaak kattige commentaar van de concurrentes, die duidelijk vooral met de hoofdprijs – een tiendaagse reis – in het achterhoofd zaten. Zo slaagde een jongedame erin het tafereeltje van een bruid die haar nieuwe man dolgelukkig in de armen nam af te doen als een strategisch spelletje om punten te scoren, want ‘ze wil duidelijk winnen’. Hartverwarmend kun je dat toch niet noemen.

Vlaanderen vandaag *

Elke weekdag, VT4

Het is de laatste tijd dringen in de marge van het nieuws, nu zowel vtm als VT4 begonnen zijn met een eigen magazine waarin de actualiteit vanuit een andere invalshoek wordt bekeken. Dat de commerciële zenders in concurrentie willen treden met het VRT-instituut Man Bijt Hond is zowel bij Vlaanderen Vandaag – dat de formule van de grote roerganger heeft overgenomen – als bij De Maandag Show – dat op hetzelfde tijdstip wordt uitgezonden – overduidelijk. Tussen droom en daad staan ditmaal echter geen wetten of praktische bezwaren in de weg, maar een gebrek aan originaliteit en goede ideeën. Terwijl Man Bijt Hond een eigen draai geeft aan de actualiteit, doet Vlaanderen Vandaag bijvoorbeeld weinig meer dan wat nieuwtjes van de dag op te warmen, met reportages over Vlamingen die in de krant stonden of – o horror! – straatinterviews. Dat de presentatoren vanuit een fake living hun ding doen, zou waarschijnlijk voor een huiselijke sfeer moeten zorgen, maar het pseudogezellige toontje dat wordt gebruikt, werkt alleen maar op de zenuwen.

de maandag show *

Elke weekdag, vtm

De Maandag Show van zijn kant voelt drie weken na de start nog altijd meer aan als een strategische zet dan als een echt programma. Een uitzending is weinig meer dan wat losse filmpjes over de binnen- en buitenlandse showbizz, aan elkaar gepraat door Evi Hanssen en Bram Van Deputte, die voortdurend de indruk geven dat ze elkaar nog maar net hebben leren kennen. De terugkerende rubrieken – Philippe Geubels die op stap gaat met de vrouw van een BV, stylist Jani die de outfits op de rode loper becommentarieert – zijn ook niet van die aard dat ze ervoor zorgen dat wij willen terugkeren. Vooraf beloofde vtm dat De Maandag Show meer zou zijn dan een promotiemachine voor de eigen programma’s, en het klopt dat er af en toe iets van de concurrentie aan bod komt. Maar van een programma dat nu al drie weken na elkaar een item brengt over De Juiste Prijs – eerst bij de start, dan een reportage over hoe Sergio zijn comeback heeft beleefd en vorige week een item over de fotosessie van de streelmeisjes bij P-Magazine – kun je moeilijk zeggen dat het een baken van objectiviteit is.

Bananasplit *

Elke maandag, VT4

Bananasplit is televisie uit de oude doos. Letterlijk, want dit is een remake van het legendarische programma uit de jaren 80, maar ook figuurlijk: de meeste verborgencameraprogramma’s van vandaag zijn heel snel en vinnig, en de nadruk ligt meer op de grap zelf dan op de aanloop ernaartoe en/of de reactie van degene die beetgenomen wordt. In Bananasplit wordt elk filmpje echter uitgebreid ingeleid door Hans Otten en Peter Van Asbroeck, de hoofdrolspelers mogen er komen vertellen hoe ze het precies allemaal gedaan hadden en de slachtoffers kunnen achteraf in ruil voor een plastic trofee commentaar geven in de studio. En dat maakt het programma ontzettend traag: de filmpjes zelf zijn bij momenten wel grappig, maar als een man die Ann Van Elsen niet herkent nog eens uitgebreid moet komen zeggen hoe dat mogelijk is, grijpen wij toch naar de doorspoelknop. Wellicht niet toevallig was het leukste moment totnogtoe ook het kortste: een remake van een klassieke grap uit de originele Bananasplit, waarin twee verhuizers een doos in een kantoor moeten zetten en die doos dan achter hun rug verwisseld wordt met een iets breder exemplaar dat niet meer door de deur kan.

Door Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content