De lijst met gegadigden om een interviewprogramma te presenteren op Canvas wordt blijkbaar steeds korter. Confidenties in Toscane en het schier onvergetelijke In Vino waren dermate catastrofaal dat de schrik er nog altijd in zit bij de meerwaardezender. In Sterke Vragen of Het Verloren Paradijs bleven de interviewers van dienst al netjes buiten beeld, voor het nieuwe Waarvan Akte is men nog een stapje verder gegaan. Bij het begin zei een commentaarstem nog dat we getuige zouden zijn van ‘een bijzondere ontmoeting tussen twee mensen’, maar dat viel in de praktijk een beetje tegen. Aan de ene kant stond centrale gast Bart De Pauw, ‘een evenwichtskunstenaar tussen fantasie en realiteit’ aldus de makers die even het evenwicht tussen lofbetuiging en gezwollen pathos waren verloren. Hij werd in Spanje ondervraagd door De Stem, een onzichtbare persoon die dankzij de wonderen der technologie klonk als een getuige in een rechtszaak tegen een louche onderwereldfiguur. De bedoeling was dat de geïnterviewde – die niet wist wie hem vanuit de verte vragen zat te stellen – als het ware een gesprek zou aangaan met de stem in zijn hoofd, en zo allerhande zielenroerselen zou vertellen.

Nu mag u mij aan het volledige talkshowoeuvre van Luc Appermont onder- werpen, toch blijf ik een zekere graad van wederzijds vertrouwen een basisvereiste vinden voor een goed interview. Dat je tegen een krakende stem uit een bakje jezelf bloot zal geven, lijkt me dus op zijn minst een utopische gedachte. En dat bleek ook: zodra De Stem wat begon te boren, draaide De Pauw rond zeven potten tegelijk om er toch maar niet te hoeven op ingaan. Neen, hij is niet ijdel, maar toch is het leuk als zijn programma’s goed ontvangen worden. Ja, muziek kan hem soms ontroeren, vooral op welbepaalde momenten. Het zijn bekentenissen die wellicht niet meteen uw leven overhoop zullen halen. Over weemoed en hoop, over Michel Houellebecq en humor, over de Koran, geloof… ieder balletje dat de interviewer opwierp, sloeg De Pauw met een kwinkslag kilometers ver de Andalusische bergen in. Aan het tijdsverloop te zien, hadden de twee een volledige dag met elkaar doorgebracht, maar in het programma werden tussen de korte gesprekjes kwistig beelden gestrooid van de natuurpracht in de omgeving. We vermoeden dat de opbrengst van een dagje ‘spreken met de innerlijke stem’ niet zo groot was.

’s Avonds moest De Pauw op last van De Stem ook nog een sketchke brengen, over de liefde. Hij ging daartoe, duidelijk tegen zijn zin, in bed liggen met een sekspop, en begon met haar een ruzie over het gebrek aan passie in hun erotische leven (‘Ik ben niet van plastic hoor!’). Veel meer wil ik, liefhebber van De Pauws andere hersenspinsels, er liever niet over kwijt. Uiteindelijk kon De Pauw toch kennismaken met zijn ondervrager, en de man achter De Stem bleek Pat Donnez te zijn, de gelauwerde radiomaker van onder meer Titaantjes. Ik moet toegeven: dat was een schok. Een van de meest vindingrijke tv-figuren en een van de beste interviewers van Vlaanderen zitten een dag lang samen in de bergen, en toch is het resultaat niet om aan te zien? Het is het beste bewijs dat zelfs de grootste talenten een format als Waarvan Akte niet van de ondergang kunnen redden. Toen De Pauw en Donnez elkaar eindelijk in de ogen konden kijken, ontspon er zich trouwens spontaan een gesprek tussen de twee, en die tien slotminuten zetten de veertig voorgaande moeiteloos in de schaduw.

‘Ik wil dat mijn aardse bestaan zo interessant mogelijk wordt ingevuld’, zei Bart De Pauw ergens halverwege de aflevering. Een filosofie waar ik helemaal kan inkomen: de volgende weken zal Waarvan Akte het zonder mij moeten doen.

Stefaan Werbrouck