Canvas is nooit zonder gebreken geweest. Er was in de eerste plaats die gruwelijke doelgroep. ‘De meerwaardezoeker’: mij heeft het altijd doen denken aan het publiek dat winkels frequenteert waar ‘Alles aan vijftig cent’ op de etalages staat, niet aan de gemiddelde kijker van TerZake of Histories. Dat de zender al zijn hele bestaan consequent blind blijft voor de beste tv-fictie die de laatste jaren is gemaakt – want Amerikaans en niet Brits – is ook niets om enthousiast over te worden, maar nu Carnivale en Rome al hun weg naar de Reyerslaan hebben gevonden, ben ik op dat vlak toch hoopvol. Wat voor bedenkingen je echter ook hebt, bij Canvas kon je altijd op één iets vertrouwen: men nam nooit zijn toevlucht tot goedkope gimmicks om meer kijkers aan te trekken. Met Reynebeau & Rotten is daar nu een eind aan gekomen. De ex-frontman van The Sex Pistols die samen met Het Verstand van Vlaanderen door Groot-Brittannië trekt: je kunt je zo voorstellen dat men bij Canvas dacht dat ze goud in handen hadden toen het idee op papier stond. Het resultaat is echter een tweekoppig gedrocht, een reisprogramma dat zich vooral niet wil voordoen als een reisprogramma en daarom maar een jolige reisleider heeft aangezocht om de aandacht af te leiden.

Toegegeven: de keuze van de onderwerpen in de eerste aflevering hielp niet echt. Windsor Castle en de koninklijke familie, de country club waar Oxford en Cambridge hun jaarlijkse roeiwedstrijd houden, Koning Arthur, het leek eerder een ritje langs alle clichés over Groot-Brittannië dan een zoektocht naar de grootsheid van het land. Maar het probleem ligt vooral in de hemelsbrede verschillen tussen de twee reizigers. Rotten had zich zo goed ingeleefd in zijn rol als hofnar, dat hij de momenten waarop het programma een beetje dieper probeerde te graven vakkundig naar de knoppen hield. Het meest pijnlijke was ‘het gesprek’ tussen Marc Reynebeau en de eigenares van de Phyllis Court Club: terwijl de ene haar probeerde uit te vragen over de klassenverschillen in Groot-Brittannië, sloeg de andere – die zich iets te enthousiast in het plaatselijke drankje Pim’s had gegooid – joviaal zijn arm om haar heen en fluisterde lieve woordjes in haar oor. Ik heb bitter weinig bijgeleerd en de hele scène was nauwelijks grappig.

Omgekeerd ging het ook niet: als Reynebeau & Rotten de humoristische, luchtige toer opging, werkte de ernst van Reynebeau als een handrem. Toen het dynamische duo ergens op het Britse platteland een man tegenkwam die zich een moderne Koning Arthur liet noemen – je bent duidelijk nergens veilig voor gekken – liet de Sex Pistol zich door hem met zichtbaar plezier tot ‘King of Punk’ ridderen. De spontaniteit van het fragment ging volledig verloren toen Reynebeau door de knieën moest gaan: je zag hem gewoon denken dat het tijdverlies was om nog langer met zo’n nutcase om te gaan. Zo schuifelde Reynebeau & Rotten voortdurend heen en weer tussen ernst en luim, zonder dat iemand de moed had om de knoop door te hakken en te kiezen. Eigenlijk had je als kijker vooral het gevoel dat de twee reisgenoten aan elkaar waren opgedrongen, en dat het maar een kwestie van tijd is voor ze elkaar naar het leven staan.

‘Uncomfortable as always’, zo sneerde Rotten toen hij een foto nam van Reynebeau aan de ingang van Windsor Castle. De omschrijving was perfect, niet alleen van zijn reisgezel die wat houterig voor de poort stond te poseren, maar ook van de hele eerste aflevering.

Stefaan Werbrouck

‘REYNEBEAU & ROTTEN SCHUIFELDE VOORTDUREND HEEN EN WEER TUSSEN ERNST EN LUIM, ZONDER DAT IEMAND DE MOED HAD OM TE KIEZEN.’