Voor de zoveelste keer die woensdagmiddag drentelden we naar het eind van de tuin. Tot aan de lork, en dan terug naar de zandbak. Onze handjes kregen het stilaan kwaad. Het takje dat we hadden gespleten, begon danig te spannen en de randen hadden striemen in de palmen getrokken. Weg ermee, dan vonden we maar geen water. Misschien deugde de houtsoort van de wig niet, of concentreerden we ons niet genoeg, of was er echt geen waterbron onder onze tuin, zoals mama bezwoer. Misschien konden we maar beter een toverdrank van tuinkruiden, dode slak en kippenveren maken om de hondendrollen op de stoep in rook te doen opgaan, en dan naar Avro’s Kinderbios kijken. Dat we bijzondere gaven hadden, wisten we zeker, alleen over het precieze type bestond nog enige onduidelijkheid. Soms dachten we in ons bedje dat de stem van profeet Jesaja in onze borst galmde, maar moesten we eigenlijk toegeven dat we net als oude mensen met nevel in hun hoofd in onszelf lagen te praten. Preseniel op ons vijfde, de nonnen in de kleuterschool hadden hun werk grondig gedaan.

Later hebben we dat ietsisme, Etienne Vermeersch’ woord voor het mistige vermoeden dat het klassieke geloof niet klopt maar dat er toch íéts bestaat, fluitend van ons afgegooid. Tegen de tijd dat we bij een krant chef-duivensport waren, verzonnen we met plezier ook horoscopen wanneer de fax van het toeleverende medium het nog maar eens had laten afweten. Onze enige stelregel was dat het opgewekt nieuws moest zijn: carrièresprongen, bijvoorbeeld, of gierende passie, of – je veux de l’amour nog aan toe – geld, geld, om cadeau-tjes te kopen opdat ze van je zouden houden. De mensen horen niet liever.

Dat hebben ze ook bij Vitaya door, waar ze een nieuwe rubriek voor de moderne vrouw hebben gelanceerd: Char. Voor wie niet zo thuis is in de wereld van paranormale vedetten: Char is een Amerikaanse waarzegster-nieuwe-stijl. Geen Madame Soleil met een wrat op haar neus en een glazen bol, maar een blondine met hoge jukbeenderen, hoekige wenkbrauwen en donkere mascara – Jommekes Koningin van Onderland in een T-shirt van Von Dutch, quoi. Twee Vlaamse koppels werden aan Char voorgesteld. Als kleine zelfstandige had ze voor de afreis naar Vlaanderen goed haar huiswerk gemaakt, door lijstjes voornamen uit het hoofd te leren. Voor de rest had ze genoeg psychologisch doorzicht om een kwartiertje vol te lullen. ‘Ik voel iemands aanwezigheid’, glimde ze. ‘Begint haar naam met een A? Is er ook een N? T of G? Nee? Is het… Annie?’ Bingo. Carine en Freddy keken verschrikt op. Carines ogen werden vochtig. ‘Het spijt me dat je moeder deze aarde zo vroeg heeft verlaten, want zo is het toch hè?’ De sluizen gingen open. Moeder was ziek geweest, was snel komen te gaan, en al snel passeerde een stoet van ouders, zelfmoord plegende broers en opoes die minzaam glimlachend van op een wolk over de kindjes waken. Diepe emoties vulden de pseudo-Britse taverne waar de séance plaatsvond.

In een tweede sessie reden Jan Schepens en zijn eertijdse partner Katja Retsin boven de put. Char, die verondersteld werd niet gebrieft te zijn maar wel wist dat Schepens acteur was, stortte zich vol overgave op haar namenlijst (‘Kent u iemand die Maria heet?’ Tja, wie niet?), en bediende de fanatieke Story-lezers vervolgens op hun wenken: ‘Je overleden grootouders willen weten wanneer jullie kinderen krijgen. En Jan, jij moet een impresario aannemen die je carrière een zetje kan geven.’ Misschien kan hij een voorbeeld nemen aan Char, die op haar website vlotjes privé-readings, seminaries, boeken en cd’s verpatst. Ze wil namelijk geld, geld, om cadeautjes te kopen. Al kunnen we haar ook ten zeerste een soepje van tuinkruiden, dode slak en kippenveren aanraden. Bart Cornand

Bart Cornand