Veel mensen hebben nooit een wereld zonder ons gekend. Ze hebben de zon. Ze hebben de maan…’ Dramatisch leunde hij voor de camera van MTV achterover in zijn luipaardjas, hij snoof een klodder snot door en nam een slok van zijn whisky om de historische importantie van het moment in de verf te zetten. ‘En ze hebben The Rolling Stones.’ Toen wisten we het zeker: The Stones waren morsdood. Keith Richards, onze held die op het podium zo belachelijk bewoog dat hij wel een genie móést zijn, was in zijn eigen mythe gaan geloven. En dan is het einde nabij. Ofwel komen de mannen in witte jassen, ofwel de man met de zeis, ofwel de man met een deurwaardersexploot in zijn aktetasje. Of in het geval van De Planckaerts: alledrie.

Als gediplomeerd beklimmer van de Mont Ventoux hebben wij altijd een boon gehad voor Kleine Planckaert. Eddy-de-sprintbom, die naar zijn knap lief (Christa) aan de andere kant van de meet stormde. Eddy-de-komiek, die flauwe grapjes verzon wanneer een stofjas als Marc Stassijns hem een micro onder de neus duwde. Eddy-de-family man, die zijn overwinningen opdroeg aan het icoon Moeder Gusta. Zelfs Eddy-de-lul-de-behanger, die beweerde ‘extracten uit lammerenrugjes’ in te spuiten terwijl hij gewoon epo slikte, vonden we nog sympathiek. Na zijn carrière kwam de klap. U kent het verhaal: geïnvesteerd in de houthandel in Litouwen en omstreken, gerold, uitgehuild, opnieuw begonnen en een tweede keer zo hard genaaid dat er wel wild vlees op de littekens moest groeien. Toen VTM besliste om een docusoap aan hem en zijn familie te wijden, leverde dat aanvankelijk – hoe cynisch ook – geen onaardige televisie op. Natuurlijk was het tragisch om te zien hoe een familie zichzelf begroef in een bouwval in de Ardennen en er in bijna marginale omstandigheden de goede luim in probeerde te houden. We keken met stomme verbazing naar de manier waarop zoon Francesco lekken in de waterleiding wist te dichten, het huis verlichtte met de motor van autowrakken en tussendoor ook nog probeerde om iets van zijn wielercarrière te maken.

Twee tv-seizoenen later is er van die verwondering niets heel. Warm water is er intussen, maar voor de rest lijken het leven van de Planckaerts en de bijbehorende docusoap bezig aan een gevaarlijke surplace. Francesco gaf bij de start van de Omloop Het Volk toe dat zijn achterste in geen drie weken een zadel had gevoeld. Zijn zus Stephanie is zwanger op haar zestiende, wat aanleiding gaf tot een polonaise rond de positieve Predictorstick. De jongste, die ten behoeve van Alzheimerpatiënten Junior heet, is twaalf en gaat deeltijds naar school. ‘Eén tot anderhalve dag per week hoeft hij van mij niet te gaan’, aldus pa Planckaert. ‘Kan toch niet anders met die tv-serie die veel tijd en energie vraagt’, vertelde hij aan het vakblad Het Laatste Nieuws. Het hoofd van het Franstalig onderwijs denkt daar anders over en dreigt Junior naar de jeugdrechter door te verwijzen, die hem kan plaatsen. Dat zijn lekkere hapjes voor productiehuizen, maar het medelijden met de vrouw en de kinderen van Planckaert neemt bij ons hand over hand toe. De ex-renner lijkt te geloven in zijn eigen mythe als BV en meet zichzelf daardoor de grandeur van een caféfilosoof met een underdogcomplex aan: wij, onbegrepen Planckaerts, tegen de rest van de wereld. Hol gegil als ‘Wij zijn goed bezig’ en ‘Liefde overwint alles’ en gênante, zelf geregisseerde ‘meditatiesessies’ voor de doden van de familie moeten de aandacht afleiden dat de man in zijn zelfoverschatting zijn gezin meesleurt. Toen Francesco zich afvroeg of zijn aankomende schoonfamilie zijn alternatieve huwelijk in Spanje wel zou lusten, stond De Kleine gelijk op zijn strepen. ‘Luistert, ik ga daar kort op antwoorden.’ Hij leunde achterover in zijn versleten jas, snoof een klodder snot door. ‘Ze trouwt met ne Planckaert.’ In het diepst van zijn gedachten nam hij met groot vertoon een slok van zijn whisky. En een tweede om het af te leren.

Door Bart Cornand

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content