Vijftv is geen overdonderend succes, maar ik blijf er graag eens hangen. Ik ben dan ook een echte vrouw. En er zijn van die programma’s die je nu eenmaal liever alleen bekijkt zonder gestoord te worden door de smalende opmerkingen van vooral mannelijk gezelschap.

Sex and the City bijvoorbeeld. Ook al heb ik een dubbele relatie met die serie. Vier vrouwen die het de hele tijd over hun seks- en liefdesperikelen hebben, het lijkt alsof ik naar mijn eigen leven kijk maar dan in een veel luxueuzer kader en met duurdere kleren aan. Want neem het van mij aan, in het echte leven is het onmogelijk om met het loon van een columniste, zelfs met dat van een sekscolumniste, je elke week een hoopje troost te kopen in de vorm van een Prada-jurk of een paar Manolo Blahniks. Soms zijn de thema’s die de dames bespreken relevant, maar veel vaker erger ik me aan de hysterische manier waarop ze hun problematiek cultiveren en dan telkens weer met de voorspelbare analyse komen aandraven. ‘Can you change a man?’ Komaan, op je vijfendertigste zou je beter moeten weten. En ook al hebben ze een flair over zich van, kijk, wij knappe onafhankelijke vrouwen, telkens opnieuw werpen ze zich vol wanhopige overgave aan de voeten van de volgende zelfingenomen kwal. Ach, ’t zal wel iets Amerikaans zijn. Maar ik blijf kijken al was het maar om vast te stellen dat mijn eigen vriendinnen veel hilarischer zijn.

Voor wie ik me ook al eens in de zetel drapeer, is Ruby Wax. Als een gracieuze olifant in een porseleinwinkel bestormt ze de glitterwereld van Hollywoodsterren waar ze iedereen met haar flamboyante onbeschaamdheid confronteert.

Natuurlijk is zij ook een ster, met minstens evenveel poen en ze laat geen kans voorbijgaan om dat uit te spelen. Wanneer Goldie Hawn in een afschuwelijk chic hotel logeert, neemt Ruby zich er ook een kamer en ze belt Goldie op met de boodschap: ‘I can book here a room too, you know.’Goldie lacht en barst uit in een rauwe hoest. ‘Is dat een fluim die je ophoest, I’m so ashamed for you’, sneert Ruby.

Vervolgens valt ze met haar hele ploeg binnen in Goldies kamer en onmiddellijk snuffelt ze tussen de vitaminepreparaten van de filmster: ‘I’m looking for the prozac.’

Om de mens achter de ster te vinden heeft Ruby geen diepgaande gesprekken of bucolische omgevingen nodig. Neen, gewoon hier en daar een onbeschofte opmerking of ongegeneerde vraag en samen met de make-up verbrokkelt de vergulde façade. Met Sharon Stone heeft ze een gezellige babbel over seks en maken de twee cellulitisgrapjes terwijl ze cappuccino drinken in hun satijnen pyjama. Of die filmstandjes in werkelijkheid uitvoerbaar zijn? Als een vrouw aan een man hangt met haar benen rond zijn middel geslagen, is penetratie dan mogelijk? Neen, lacht Sharon. Oef, zucht ik opgelucht. Ja, soms denk je dat het aan jou ligt, toch?

Zie je het hier in Vlaanderen al gebeuren, zo’n Ruby-interviews? De enige vrouwelijke talkshowhost van het moment is Marlène de Wouters. Ik zie de freule nog niet zo gauw op zoek gaan naar de prozac van Ilse Demeulemeester of samen met Els Tibau zitten giechelen om hun blubberkont. Neen, onze celebs lopen elkaar met gecamoufleerde afgunst voor de voeten op de rode loper terwijl ze elkaar besprenkelen met geurige complimentjes, met een minzame glimlach voorspelbare vragen beantwoorden en op potsierlijke en provinciale wijze alle Hollywoodclichés naspelen.

Luk Alloo hing even het enfant terrible uit op BV-feestjes en probeerde dapper de luchtbel te doorprikken. Maar al-gauw liep hij over naar hun kamp. Daar ging de scherpe toon en we waren getuige van slappe onderonsjes met zijn nieuwe vrienden. Want hij zou maar eens een uitnodiging moeten missen voor de volgende première van deze of gene film of voor de lancering van de nieuwe showbizzkalender. Het is dan ook niet evident om zoals Ruby Wax op zo’n geraffineerde manier mensen in hun hemd te zetten dat het gewoon een eer is om door haar beledigd te worden. Door Mieke Debruyne

Mieke Debruyne