De vrije meningsuiting, we vinden dat allemaal heel belangrijk. Maar als het om zo’n kostbaar goed gaat, moeten we er misschien toch een beetje zorgvuldiger mee omgaan. Ik merk een ongeziene wildgroei van opinies de laatste tijd. Ik heb het een beetje gehad met BV’s die als gulle sinterklazen gratuite meningen in het rond strooien. Wat je precies zegt, doet er niet toe, zolang het maar goed klinkt.

Bart Peeters in Humo: ‘De wereld is donkerder geworden en het geluk brozer.’ Komaan zeg, alsof het geluk niet altijd broos is geweest. Denk maar aan Bartje, de held in de boeken van Anne De Vries, die opgroeide in de harde jaren dertig. Het vroor dat het kraakte en Bartje moest op zijn klompen naar school. Wanneer hij ’s avonds thuiskwam, kreeg hij alweer bruine bonen voorgeschoteld want voor ander voedsel was er geen geld. Bovendien waren zijn vader en moeder weer ongenietbaar want de hebzuchtige landheer was net langs geweest om de veel te hoge pacht op te strijken. Ik kan me voorstellen dat Bartjes geluk ontzettend broos was. Is het overigens niet inherent aan het geluk dat het broos is? Een beetje meer bedachtzaamheid voor men er weer iets uitflapt, zou niet misstaan.

Maar ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van Bart Peeters. Met Geen zorgen tot paniek heeft hij een bijzonder filantropisch programma gemaakt. In de rol van jolige missionaris op kruistocht tegen de verzuring, deelt hij bemoedigende schouderklopjes uit aan iedereen die er behoefte aan heeft. Zijn sabbatical heeft hem duidelijk deugd gedaan, hij heeft veel minder last van ongecontroleerde ADHD-achtige stuipen. De helft van de show zit hij zowaar rustig op zijn stoel verhalen te vertellen. Over de bomma. Verder lost Bart huis-, tuin- en keukenprobleempjes van alle slag en soort op.

Paul en Kristel maakten zich ooit ongelooflijk belachelijk op hun huwelijk en mogen van Bart twintig jaar later opnieuw trouwen. En Steven, een sympathieke stotteraar, verrast zijn geliefde Annika met een liefdesliedje omdat zingen nu eenmaal vlotter gaat dan praten. Een kleurrijk palet van ongemakjes waar de doorvoede en modale burger vandaag de dag mee zit, worden in een handomdraai opgelost.

Voelen jullie je ook soms plattekes, zo in de winter, vraagt Bart. Alsof de fietsbanden van je bestaan dringend moeten worden opgepompt? Ja, roep ik, onderuitgezakt in de zetel. Maar vitaminekuren blijken hopeloos passé. Echte mannen laten ozon in hun aders spuiten, en de bevallige Ann Van Elsen doet het ons dapper voor. Oei, huiver ik, heeft hij ook iets zonder naalden?

Geen zorgen tot paniek is een vrolijk kabbelend winters programmaatje. Allemaal oerdegelijk, gezellig en heel voorspelbaar. Het doet me verlangen naar de tijd voor de beeldbuis autoritair in onze huiskamer prijkte, de tijd toen het geluk volgens Bart Peeters nog niet zo broos was. In Barts studio heerst die rustieke sfeer die herinnert aan kille winteravonden toen de familie zich rond de stoof schaarde en elkaar onderhield met heldhaftige verhalen. Niet dat ik dat zelf ooit meemaakte, maar soms heb ik er heimwee naar. Maar op de tv schiet dat gezellige gedoe een beetje zijn doel voorbij. Want daar zitten we dan weer allemaal zwijgend vanuit onze zetel te staren naar een ander zijn gezelligheid. Misschien gaat Bart met zijn Geen zorgen tot paniek beter op tournee langs de Vlaamse steden en dorpen. Iedereen knus op elkaar gepakt in de parochiezaal. Bart verzoent Julien en Roger die al jaren ruzie hebben over een lekkende dakgoot. Of hij moedigt de koster aan om met een zelfgeschreven orgelcompositie zijn liefde te verklaren aan de meid van de pastoor. Bart zou dat goed doen, en als hij ook nog zijn gitaar meebrengt, kan zo’n avond niet meer stuk. Door Mieke Debruyne

Mieke Debruyne